Gönülleri ihsan ile avlamak hakkında hikaye

Bir yolda karşıma bir genç çıktı. Arkasında boynu tasmalı, tasmanın ipi gencin elinde bir koyun koşuyordu.

Gence: ‘’Bu iple bu tasmadır ki koyunu senin arkandan koşturuyor. Eğer bunlar olmasaydı, koyun senin arkandan gelmeyecekti’’ dedim.

Ben böyle deyince, genç hemen ipi bıraktı, tasmayı çıkardı; sağa sola koşmağa başladı. O, hangi tarafa koşarsa, koyun da arkası sıra koştu.

Koştu; çünkü o, o gencin elinden arpa, ot yemişti.

Genç epey koştuktan, koyunu da arkasından koşturduktan sonra yanıma geldi: ‘’Ey akıllı adam! Gördün ki, koyunu arkamdan koşturan ip değilmiş. Onu koşturan, benim ona karşı olan ihsanım, onu besleyişimdir. Şu halde ihsanım onun boynunda bir kement olmuştur’’ dedi.

Kükremiş fil o kadar zorlu, heybetli bir hayvan iken, sahibinin üzerine hücum etmez. Çünkü lûtfunu görmüştür.

Ey iyi adam! Kötüleri okşa. Çünkü köpek bile, ekmeğini yediği takdirde seni muhafaza eder.

Pars denilen hayvan, dilini bir iki gün sahibinin peynirine sürecek olursa, sahibine karşı dişi kesmez olur.

YORUM;  Aslında üzerinde yaşadığımız sistemin kendi içinde taşıdığı çelişkilerin sonuçlarına pek çok kere şahitlik etmeyiz.

Örneğin Hz. Ali bu noktaya “ben ona iyilikten başka bir kötülük yapmadım” diyerek çok anlamlı ve mantıklı bir yaklaşımda bulunmuş ve bahsi edilen sistemi bütün çıplaklığı ile gözler önüne sermiştir.

Ancak bu kez öyle olmamış, sistem bu süreçte adeta tersine çalışmıştır.

Hikayeye uygun olmayan bir yorum gibi görünsede, gerçek budur sevgili okurlar.

Ahmed F. YÜKSEL