Gözlem ve mizah üzerine antropomorfik izdüşümler

Bir mizah yazısı nasıl yazılır, hâlâ merak ederim. Mizah yazarlarına cidden hayranım. O ne kıvrak bi’i düşünmedir, nasıl bir kındırık kapıdan gol atmaktır? 

Aynı şeyi görüyoruz işte aha! Sen nasıl oluyor da içinden fıstığını buluyorsun da ben ha bire kabuğuna çekiç sallıyorum? 

Niye benim reflekslerim depresif de seninkiler manik atak? Hayır hem manik hem deprsif olunca da kötü. Öyle “Hem zengin hem engin olayım!” gibi bir şey değil ki. Ben denedim depresyonun manilisi hiç çekilmiyor. Hani bir yere kadar kekre lezzetli tropik meyve falan deyip idare ediyosun ama sonrasında “ııı!” 

Kendime bir program yaptım, hâlâ masamda asılı, küçük kız, üstüne bir “Bakugan” çıkartması yapıştırmış, şöyle bakıyom… Yoda Emmi’nin uzun boylusu ama kulaklar aynı! Aynısından küçükken bende de vardı, oradan biliyorum. 

Nasıl heveslenmişim programı yaparken şimdi hayret ediyorum! TOEFL için İngilizce mi çalışmıyorum? Matematik mi çalışmıyorum? Arada bir resim bile çıkarırım yani! O derece! Öyle ki her etkinlikten sonra ara verdiğimde mutlaka “okuyorum”! Bu arada çok iyi okurum, söyleyeyim, övünmek gibi olmasın…. Kütüphane yıkılıyor, bizim oğlanın boyu artık yettiğinden ama aramızda kalsın. 

Büyük kızım güzel el yazısıyla programa not düşmüş: “Yemek yemek yok” diye… Eh bu da bize tahanlı piyaz olsun! Zaten eli sopalı Yoda Emmi de “ Senden bi’ cacık olmaz!” dercesine eğik eğik, kırmızı erik gözleriyle bakıyor ya hayırlısı…