Gözleri umuda bakıyordu

Yürek yakan yazgıları anaların…

“Böyle mi gelecektin?” diye haykıran sesleri kulaklarda…

"Olur ya bir gün şehit olursam,

Arkamdan yas tutmayın" diye şiir yazan çocuklarımız...

Karnında yüreğinde taşıdığı yavruları…

Yaşamını yitiren umutlar, gelecekler…

Sözler yok artık, göz pınarlarında tükenen yaşlar…

Nasıl anlatılır duygular?

Telefondaki ses: “Anne ben vuruldum ölüyorum galiba” diyen ses…

Siz bu sesi duysanız ne yapardınız?

Sizin çocuklarınız askere gitti mi?

Sizin çocuklarınız umuda o fidanlar gibi mi bakıyordu?

Sizin çocuklarınız yurt dışında okurken,

Sizin çocuklarınız servet sahibi olurken,

Sizin çocuklarınız düğünlerinde takılan takılarla gemiler alırken,

Sizin çocuklarınız havuzlu villalarda otururken,

Nasıl bakıyorlardı umuda, geleceğe?

O çocuklar gibi mi bakıyordu?

20, 21, 22 yaşında fidanlar kurban verilirken teröre siz ne yapıyordunuz?

Anlatılabilir mi duygular?

Onlar nutuk değil ki kürsülerden söylenen…

Onlar bizim çocuklarımız, içimizi sızlatan, yüreğimizi yakan…

Sahi sizin içiniz acıyor mu, yüreğiniz yanıyor mu?

Siyasi malzeme yapacak mısınız?

Adı neydi, açılım mıydı?

Ondan da yapacak mısınız?

Ben anneyim, yüreğim yanıyor…

Teröre kurban verirken, töreye kurban verirken çocuklarımızı…

Onlar daha çocuk, dünyayı tanıyamadılar…

Davul zurna ile gönderirdik askere çocuklarımızı…

Eğlenceler yapardık, çocuğumuz askere gidiyor diye…

Şimdi kulağımız telefonda, gözümüz televizyonda…

Siz bu acıyı yaşadınız mı?

Her gün bize nutuk çekenler…

Sözüm size, elim iki yakanızda…

Hakkımı ise hiç helal etmiyorum…