Gözsüz Mızıkacı // Sanat // Önder Karaçay

Bir amanın üflediği borudan geliyordu,

Musikinin sesi,

Bir kaval bu kadar mı titretirdi nefesi?

Oysa kaval dağlarda ve çobanlara ait,

Bir çalgı değil miydi?

Nereden geliyordu bu hevesi?

Müziğin tanrıçası olarak bilinen Apollon'un mağrur sazını da,

Marsiyas'ın kamış düdüğü mağlup etmemiş miydi?

Demek ki sanatın kıyafetle, şekille, durumla,

Bir ilgisi yoktu.

Hali zavallı gibi görünen o mızıkacının,

Perişan bedeni içinde bir sır saklıydı,

Sanatkar olmak işte buydu...

Görüntü ve gösteriş debdebesinden uzak,

Dikenli ve karmakarışık gibi duran bir fidanın,

Dalının birinde fışkıran bir güldü...

Sanatkarın maddiyatla maneviyat arasındaki,

Farkı hayrete meydan bırakmıyordu.

Kuru ekmekle geçinen gözsüz bir insandı,

Maneviyat sahasında ise rakipsiz bir hükümdar.

Sesiyle insana ürperti gömleği giydirirdi,

Kalpten damarlara yönelen kana yön verir,

Bizi kendine ikna etmeye ihtiyacı yoktu.

Sanat kendine ihtiyacı artıran bir ışıktı zaten,

Duygunun her telinde bir yürek titretirdi..

Önder Karaçay

Okunması için değil dokunması için yazıyorum. Önder Karaçay ..