Gülemiyoruz

Son zamanlarda çevrem asık yüzlü insanlarla dolu. Sokaklarda mutsuz bakışlar, kendi kendine konuşanlar, en ufak bir olayda kendini kaybederek bağırıp,  çağıranlar. Sıkıntılı dönemden geçiyoruz. Ekonomik sıkıntılar, allak bullak olan piyasa işsiz kalan insanlar, ödenemeyen borçlar

Tıka basa dolu kredi kartları en doğal ihtiyaçlarını dahi erteleyen aileler. Bizim gibi her şeyi ekonomiye endeksli olan bir ülkede bu durumda ruhlar da çalkalanıyor tabi ki.

HELE DE HER KÜRETAJ BİR ULUDERE iken…

Gülümseyemiyoruz çünkü bir mutsuzluk paranoyası hepimizi etkisi altına almış durumda

İçten gelerek kahkaha attığımız bazen çocuklar gibi mutlu olduğumuz zamanların üzerinden sanki asırlar geçmiş gibi.

Ruhlarımızda ki dönme dolapların, atlıkarıncaların ışıkları sönmüş

Oysa gülümsemenin önemi ne kadar büyüktür

Yaşama açılan kocaman bir penceredir gülümseyebilmek

Penceremiz daraldıkça daralıyor

Daraltıyorlar

Sonuçta küçücük kalacak

Sonra şikâyetçi olmaya başlayınca da suçlu ilan edileceksin, susturulacaksın

Biliyoruz olaylara pozitif bakmanın ruh sağlığımız üzerinde çok olumlu etkiler yarattığını

Biliyoruz karikatürize ederek sevimli ve pozitif tarafından bakmanın faydalarını

Hayat tüm gerçekliğiyle ve yalınlığıyla ele alınırsa çok zor biliyoruz

Ama artık GÜLÜMSEYEMİYORUZ.