Gülüşünü soldurur

I

parçalanmışsan

gerçeğe dokunmadığını bile bile

ziftlenmiş bütün acılara rağmen
doğru kapıdan girdiysen/kime ne

ruhum ince kırılgan/güzellikler içinde
ne çok hikayeye/ihtiyacı var

olacakların korkusuyla
dudaklarında tereddüt/canını sıkar

sere serpe duruşuyla/ruhsuz
diyordu ki /bütün boşluklar dolar

insanın kemikleri üşür mü
üşürmüş öğrendim o an

ayrı bedende aynı/dokunuş
dondurur mu dondururmuş

yürek aynı bedende/ayrı ayrı
sızlar mı/sızlarmış

ve en sonunda öğrendim ki

susarak azarlamak/ancak ona
yakışırmış/öksüz kapılar ardında

II

marifet ya yaşıyor olmak
bunca pisliğin arasında

arkada kalanın/korkusuyla
baş başa kalarak

kağıtlar yeniden karılırken/yaşama

göğüs uçları fır fır alev/üzerini örtmüş
o sevdiğim kareli gömleğiyle

kırbacını kaybetmiş komutan gibi
oysa sen olmak her şeye değer

bak herkes istemedikleriyle
paylaşıyor kendini

seninle aynı güneşi
sömüremeyen iki çiçek miyiz

yoksa aynı soğanı/doğrayamayan
iki bıçak mı

ruhumu hissetmiyorum/oysa protez
taşımayan var mı bu devirde/diyorsun

susuyorum

III

cihangir'den tophane'ye bakarken

uzaktan yaşamaktan/sıkılmış
bir ruh gülüşünü soldurur

bütün ışıklar yanarken/yine kızgınlıkta
konuştuğunu anlar susarsın

yıkansın diye toprak/kendi rengiyle
eşiğini süpürürken dünya

kim kimin işine/karışsın bilmem
ben benim/işine karışamam

isteğin acısı bir kısrakmış
bedenin açlığıyla/bir vadide son bulan

biraz fazla seven/gömülürmüş
kendi içine/ölü gibi

kanırtarak öğrendim/bu gerçeği
hayatın/tüm derin vadilerinden geçerek

Mehmet Özgür Ersan cihangir 11.07.2011