Gün Batımı

Gün batmaya yeltenmiş usulca, uslu olmayan tek şeydi belki de sözler. Denizin hırçınlığıyla boğuşuyordu, boğuluyordu içimizde sözler. İlk defa içim üşümeye başlamıştı. Çünkü nefesi uzaklaşmıştı. Denizin soğuk ürpertisi kendime getirmeye çalışıyordu beni. Batan güneş ısıtmak için can çekişiyordu, yanımda cansız bir nefes solumaktayken. Huzurun içine hüzün karışmıştı bir kere, hissetin mi yalnızlığı, işte tam o an da kalabalıklar yabancı, tek tanıdık, tanık sen olursun. Senden başka kalabalık yoktur aslında. Tek kalabalığın göz yaşların olur. Onlar da senden değil midir? Bak nerede yabancılar? Hepsi senden...İçinden çıkan bir umut simgesi olan gülümsemen, karanlığa dönmeden son bir umut pırıltısı gözlerin ve sözler. Bazen bedenler konuşur, bazen eller, bazen sadece gözler. Sözler konuşmayı bile beceremez. Tutulur, kaçar, gizlenir, korkar, ürker... Cesaret eden tek şeydir sevgi. Sevmek ister. Koşulsuzca tüm acılara inat iyileştirmek ister. İyi hissettirmek ister. İşte tam o an sarılmak gerekir sadece sevgiye. Sevgiyi hissetmek gerekir. Tek iyi gelecek olan şeydir çünkü. Korkar kaçarsan en büyük ihaneti sevgiye etmiş olursun işte o zaman. Çünkü sevmemişsindir. Sevgiyle kandırmışsındır kendini. Ama kanan sadece sen olmuşsundur, avutmuşsundur kendini. Şimdi gideblirsin işte, yanına avunduklarını ve avutacaklarını alarak. Ben sevgiyle kalıyorum. Seni bırakıyorum yanbancılaşmış gözlerinle, sözlerinde emanet ediyorum. Söz ettiklerinle, yanılgılarınla yalnızlaştırarak. Belki anmaya çıkarım bizi, bir gün batımı. Denizin sakin olduğu, anlayabildiğim, üşümediğim bir zaman dilimi...