Güneşi batarken avuçlarınıza aldınız mı?

Tan ağarırken güneşin gülümsemesini görüp ona sarılmak, gülücüklerinin sıcaklığını hissedip yüreğinizde ateşe dönüşmesini ve hiç sönmemesini istediniz mi?

Sabahları martıların çığlık çığlığa şarkılarını dinlediniz mi?

Uçsuz bucaksız bir kumsalda çıplak ayakla denizin içinde saatlerce koşup sonra kendinizi kumlara fırlatıp attınız mı?

Dalgaların sesinde ki tatlı nağmeden etkilenerek gözlerinizi beyaz bulutlara dikip hayallere daldınız mı?

Güneşi batarken avuçlarınıza aldınız mı?

Sevgiyle, usulca ve incitmeden denize bıraktınız mı hiç?

Ay’a doğarken merhaba deyip mehtabın oluşumunu yavaş yavaş seyrettiniz mi?

Sonra o kaybolurken mehtabın ölümüne şahit oldunuz mu?

Ve bazı geceler ay ışığı bulutlarla kaplanırken, bulutların içinden çıkıp denize koşan şimşekleri yağmurla birlikte yakalamaya çalıştınız mı?

Ilık esen bir yaz akşamında sevdiğiniz şarkıyı dinlerken, uzaklara çok çok uzaklara gidip o uzaklarda geçmişinizi ve geleceğinizi gördüğünüz oldu mu?

Birden bire varlığınızın ne kadar anlamlı olduğunun farkına vardınız mı?

Güneşin doğuşu yaşamımızın başlangıçı değil midir her zaman. Giderek artan parıltısı ve sıcağında yakmasını umursamadan akşamın serinliğini özlemle bekleyerek yaşamımıza devam etmiyor muyuz?

Fırtınalı günlerde özellikle azgın dalgaların yüreğimize vurduğu zamanlarda, ay’ın verdiği huzuru ve gecenin sessizliğinde parlayan ışığını özlemiyor muyuz?

Bir ada’da yaşarken karşıda ki ada’ya özlem duymuyor muyuz?

Aslında bulunduğumuz ada’nın çok daha güzel olduğunu , güneşin doğuşunun aynı doğuş, batışının da aynı batış olduğunu bir anlayabilsek.

O zaman mehtap bizim için ay’ın denizle birlikte söylediği şarkıya eşlik edecek, ve belki de yakamoz onlara katılıp birlikte söyleyeceklerdir.

Tülin Karaman

2008