Hala gülümsüyorsa çocukluğuna ver...!

Büyüdükçe incitiyor hayat insanı, yaralıyor...

Umutlarını , hayallerini söndürüyor. Sevdikçe, değer verdikçe, paylaştıkça, yakın oldukça uzaklaşıyor senden, yalnızlaştırıyor seni...

Tanıdıkça düşüyor ‘’dost ‘’sandığın maskeler birer birer .

İyi gün dostu kardeşin, arkadaşın. Herkes herkese duyarsız. Sıkıntını, acını anlayan, paylaşan yok. İlişkiler sahte ve samimiyetsiz. Akrabalık, kan bağı, soy ağacı kağıt üzerinde...

Bayramlar göstermelik.Yakın akrabalarla bayramdan bayrama görüşülüyor belki.Sonra ertesi bayrama kadar çalmıyor telefonlar ve kapıların zilleri...

İlişkiler sahte ve samimiyetsiz.Konuşacak konu, paylaşacak bir şey kalmamış.Kimse sıkıntı, sorun dinlemek istemiyor.Herkes herkese duyarsız ve yabancı...

Dostluklar, evlilikler, aile ilişkileri kağıt üstünde.Bir yıl , hatta yıllarca göremediğin kardeşinle bile konuşacak bir şey kalmamış.Bırak borç istemeyi, derdin olduğunda sana kucak açacak, iki çift laf edeceğin, sıkıntını paylaşacağın , seni dinleyecek kimse yok...

Herkes kendi derdine düşmüş, mahşer yerinde yalnız, mutsuz, sevgiye aç, sevgi hırsızı, sevgi arsızı...

Buna rağmen kimse ilk adımı atmıyor.Herkes ilk adımı karşısındakinden bekliyor. Kimse burnundan kıl aldırmıyor...

Küçükken hep merak ederdim’’neden gülmez bu büyükler’’diye.Büyüyünce anladım ...

Büyümek ;kendini kasmakmış, kendini bir şey sanmakmış, taviz vermemekmiş, duyarsızlaşmakmış....

Kısacası büyümek maskeyle dolaşmakmış, rol yapmakmış, samimiyetsizleşmekmiş, hesaplı yaşamak ve öyle davranmakmış...

Büyümek mutsuz olmak için elinden geleni yapmakmış...

Büyümek kalabalıklar arasında yalnızlaşmakmış, büyüyünce öğrendim, büyük olmak ne de zor imiş...