Hangi acılardan geçmedi ki bu yürek?

Hangi acılardan geçmedi ki, neleri unutmadı bu yürek?

En acıtan yaralar kapanmadı mı zamanla?

Üstü kabuk bağlayıp, altı için, için kanasa da.

Sen değil miydin bir zamanlar en büyük aşık?

En çok seven ve sevilen…

Ya kalbine kazıdığını sandığın anılar,

Şimdi hatırlamakta bile zorlanıyorsun değil mi?

Kalbin üşümemiş miydi?

Titrememiş miydi ellerin, yüreğin ve tüm benliğin Onun gidişiyle?

Ruhun özlemiyor muydu ruhunu ve dokunuşunu?

Oysa nice acıların yoğurduğu ne çok gözyaşı dökmüştün,

İkiniz için, aşkınız için….

Şimdi o artık yok! Zaman durdu, hayat bitti öyle mi?

Hayır! Pes etmek olmamalı…

Aşksa senin adın, aşk adına,

Dirilmelisin, tekrar var olmalısın küllerinden.

Peki nasıl olacak diyorsun?

Virandan saray yaratmak ve içine aşkı koymak.

İlacı zaman doktoru sen olmalısın!

Yalnızlık güçtür, içindeki sana ulaşmak için,

Çevrende sana inanlar olsa da,

Dipsiz uçurumlarda kurtulmak,

Umut kokan, kır çiçeklerine ulaşmak için,

Sen, önce kendine inanmalısın.

Seni yıkan acıların ne kadar büyükse,

Tekrar ayağa kalkman o kadar ihtişamlı olacaktır.

Yüreğindeki, hayatındaki, ayrık otlarını,

Canını yakan dikenleri, Temizle bir, bir…

Sonra bir bakmışsın, kalbin bomboş,

Çiziklerin iyileşmiş, özgürsün artık!

Sanki, hiç sevmemiş ve sevilmemişin

Şarkıların söylediği gibi… Ruhun açtır, susamıştır aşka,

Tutkuya, özlemeye ve özlenmeye…

Anlarsın ki, giden sadece o dur,

Aşk seni hiç terk etmemişti aslında…

Bir de bakmışsın, kalbinin kapısında bir yürek,

O da senin gibi aşka susamış ve ürkek.

Sana düşen onu yüreğine buyur etmek.

Ruhuna dokunduğu an ruhu,

Dersin ki, aşk buysa daha önce yaşamamışım bunu!

İlk lezzettir sanki kalbinin tattığı…

Hayaller, umutlar can bulur bu iki yürekte,

Saçların tekrar okşanmak ister, ellerin sevdaya kenetlenmek,

Zamandır ihtiyacın olan sadece zaman,

Fakat iyi kullanmalısın zamanı,

Dipsiz kuyulara düşmeden, yüreğini oraya hapsetmeden…

Ey aşk sen varsın ve hep bendesin, Beni hiç terk etmeyesin….

Besle yüreğimi ve tüm benliğimi,

Büyüt, büyüt ki,

Her yıkılışta, daha güçlü bir ben olarak,

Merhaba diyebileyim dünyaya….

Neleri unutmadı ki bu yürek?

Ne depremlerden, ne yangınlardan geçti?

Küllerinden var oldu zamanla,

İçinde yeşerttiği umutla,

Aşka inanan inadıyla…

Ve neler yaşamaya gebe bu yürek,

Yol alma vakti vira yelkenler ıssızlık adasından,

Deli rüzgarların savurduğu açık denizlere,

Hırçın dalgalara korkusuzca ve umutla…

Tam yol ileri, aşk okyanusunun mavi özgürlük renklerine….

Sarılmış yaralar, temizlenmiş kalpler,

Zaman aksın ve gelsin tüm güzellikler...

Yolumuz umut, yoldaşımız sevgi olsun dostlar ...