Hasretin acısı çöktü içime şimdiden

Güneşli mis gibi bir sabah Pensacola'da. Hava serinlemeye başladı galiba. Gene havalandırma kesintisiz çalışıyor ama sokak kapısını açıp çıkarken artık fırına girermiş gibi hissetmiyor insan. Bahçe daha bir oturulur olmaya başladı.

 Burcu'nun söylediğine göre eylül sonuna doğru daha bir güzel olacakmış hava. Ekim, kasım hatta aralık harika geçiyormuş buralarda.

 Sabah her zamanki gibi kalktık. Ne kadar halsiz kalksam da bizim miniğin  gülümsemesini görünce mutluluğum tavan yapıyor. Ne söylesem gülüyor bacaksız. Artık iyice düzene girdi. Sabah kalkıyor, önce alt değişiyor, gündüz giysilerini giyiyor, sonra mama yiyor, gaz çıkartma faslından sonra onu oyun alanına yatırıyoruz. Orada hareketler yapıyor, Yorulunca zaten uykusu geliyor ve feveran etmeye başlıyor. Ondan sonra uyku saati. Artık uykuları da azalmaya başladı gündüz.

 Dün gece birden içime hasretin koru düşt.ü. Bir haftadan az zaman kaldı gidişimize. Gelecek hafta bugün ülkemizde olacağız. Ama belli mi olur. 40 gün önce de bavullarımızı hazırladık, tam gideceğimiz gün Delta Airlinesin bilgisayar sistemi çöktü ve uçuşlar iptal oldu. Sanki gizli bir el bizi buralardan göndermemek için çaba sarfediyor. Benim için hava hoş, Ben yaşamımdan memnunum burada. Bizim bıcırla günler çok zevkli geçiyor. Hergün onun büyümesini, yeni yeni huylarını görmek çok zevkli.

 Şimdi yüzüne bakıyorum, zihnime  kazımak ister gibi. Zira uzun bir süre göremeyeceğim onu. Belki de hiç göremeyeceğim diyecektim, sonra vazgeçtim.

 Aklıma birden geçen günlerde gittiğimiz sahil kafesinde rastladığımız hanım geldi. Sahilde çok güzel bir kafe restoran var. Ercan Bey isminde yıllar önce gelip Amerika'ya yerleşmiş,  evlenmiş, iş kurmuş bir bey çalıştırıyor.Amerikalı eşi, yetişkin üç çocuğu ile Türk mutfağının güzel örneklerini sunan bu restoranda Ercan Beyin annesine rastladık geçtiğimiz günlerde. Her yıl muntazaman Türkiye'den gelen ve en az 4 ,5 ay kalan bu hanım efendi bugünlerde Türkiye'ye dönmek üzere. Gelecek yıl gene aynı dönemlerde geleceğini söyledi konuşmamız sırasında. Hanımım 90 yaşında olması ve koltuk değneği ile yürümesi dikkatimi çekti. O yaşta bir hanım gelecek yıl gelmeyi planladığına göre niye ben bir daha torunumu görmemeyi düşüneyim. Değil mi?

 Evet hasretin acısı şimdiden çökmeye başladı içime. Ama gelecek yıl tekrar geleceğim ve bu sefer onu daha büyümüş, hatta yürür ve ufak ufak konuşur bile görebilirim.

 Yaşam hep umut etmek değil mi?