Hayal 'Kırık' ları

Hayal kırıklığı can yakıcı ruhsal bir silah ne yazık ki!

Ne denebilir ki? O hayalin bir anda anlamsızlaşmasına mı; tüm umutlarla inşa edilen masalın mimarisinin bir anda yerle bir olmasına mı, kendi çaresizliğine mi, bunu sana yaşatan şahıs veya olayın aslında hiç birine değmediği gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kaldığına mı yanacaksın?

İşte bu durumda en yapılası, faaliyeti en zararsız ve anlamlı gelen şey; gözyaşı seline tutulmak…

Hep hatırlarım; henüz küçük bir çocukken bile, “hayal kırıklıkları” arzulanan basit bir oyuncağın elinden zorla alınmasından ibaret olacak kadar hafif olmayabiliyordu.

Küçük bir çocuğun hayal dünyası, dış etkenlerin ona engel koyduğu oranda gelişir. Ya koyulan engelleri reddettiğini varsayarsak, kurabileceği hayalleri bir düşünün. Kendine yarattığı eşsiz dünyayı ve içini doldurdukları “yaşam”dan bahsetmiyorum bile.

Ya umutları, duydukları heyecan…

Onların hayal kırıklıkları, zamanın akmasıyla paralel olarak, sabotajcıların, küçük yüreklerin gerçekliğinin bir “yalan/sanrı/rüya” dan başkası olmadığını acımasızca yüzlerine vurmasıyla başlar.

İşte bir çocuğun, “diğerlerinin” koyduğu kurallar çerçevesinde gelişen kendi “gerçekliklerini” tek ve ortak “gerçek” saymalarıyla; birçok umut vadeden, esin kaynağı olabilecek veya elmaslarla ışıldayan hayali yaşamlar, daha doğmadan canlılığını yitirebiliyor. Her şeyin başlangıcı olan bir “hayal”den öteye geçemiyor.

Her seferinde bir hayalin katili olmayı seçen “onlar” la dolu etrafımız.

Hayaller ölürse hayal kırıklıkları can bulur.

Hayaller ölürse, umutlar yok olur.

Hayaller ölürse gelecek diye bir şey olmaz.

Hayaller ölürse, biz ölürüz…

Her şeye inat, hayallerini yaşat!