Hayat isyanla canlanıyor aşkla kavruluyor...

Zavallı günler geçiriyorum, çok zavallı…

Hayallerin beklentisizliğe, umudun karamsarlığa, kalabalıkların yalnızlığa mahkûm edildiği günler.

İçim sancıyor. Bir yanım ağlıyor memleketim için diğer yanım kendim…

Aşk yetersiz geliyor, sevişmeler gereksiz. Yazılar gereksiz, söylemler gereksiz. Öpüşmeler yasak.

Bir kız duruyor dimdik karşısında polislerin, bir adam tekerlekli sandalyesinde sıkılan tazyikli suyun . Ben direnmeye çalışıyorum gözlerim ışık ışık bakarken karanlığa gömülmemeye.

Hayat İSYANLA canlanıyor AŞKLA kavruluyor. Yakıp geçiyor kül ediyor her şeyi…

Şimdi NORMAL ötesi her şey. Şimdi kurulan hayaller kırgın, insanlar yorgun. Dile pelesenk olmuş söylemler ANLAMINI kazanamıyor,  monoloğa dönüyor her şey.

Eylemler, başlangıçlar aynı sonlara ulaşıyor “TARİH YALNIZCA TEKERRÜR EDİYOR”

Şimdi VAKİT neyi gösteriyor ???

Bir yanımız HATIRLARKEN dünyanın bilmem nerelerinde yaşanmış aynı senaryoları, kalbim bir kez daha ağlıyor önceden yaşanmış senaryoları değiştirememiş olmanın çaresizliğiyle.

AŞK YEMYEŞİL GÖZLERİ VE YALANCI SURETİYLE ALIRKEN SON UMUDUMU,  İSYAN BEDEN BULUYOR DİRENİYOR  ÇIĞLIK ÇIĞLIK TÜM DÜNYAYA YAYILIYOR…….

ÖZGÜRLÜKLERİN TÜKETİLDİĞİ   BU KADİM TOPRAKLARDA KOYU KIRMIZIYA  DÖNÜŞTÜRÜLMEYE ÇALIŞILIYOR  HER ŞEY ………

Ve simsiyah bir pencere içerisine hapsedilmeye  çalışılıyor özgürce  sevmeye alışık gözlerim …