Hayat seslenmiyor…

Zemheriden kalma bir gün!

Bahar oysa…

Kar var ve dondurucu rüzgârlar esiyor mavi gökyüzüne inat…

Güneş; hayal köpüğü bulutların ardına saklanmış, gurbete gider gibi pembe, çiçekli entarilerini giymiş badem ağaçları, biletleri ceplerinde, ojeli ayakları çıplak…

“Acelecisin” diyor kulağına fısıldanan, manasını bilmediği kelimeleri tekrarladığı için adı; ‘muhabbete’ çıkmış ve bu yüzden kafeste yaşamaya mahkûm kuş…

Gülümsüyor ve omuz silkiyor badem ağacı; “ kaderim böyle!”

Gök gürültüsünden korkuyor papatya, eteklerini savura savura koşmaya başlıyor…

Umutsuz bir gönlün kuytusunda; fal…

Avare bir genç kızın başında; taç…

Bir sabah mutfak masasının üzerine konmuş vazoda, gerine gerine ölüme uyanıyor…

Günlerden; yarın…

Elleri nasırlı, asırlık çınar ağacının kuytusuna saklanıyor kör tarla kuşu…

Kanat kırığı üstelik!

Hayat; “elma” dese çıkacak da…

Hayat seslenmiyor…

Hayat, bazen, adı muhabbete çıkmış kuş kadar olamıyor!

Akasyalar açıyor…

Gelincikten şurup yapıyor çocuklar…

O sabah kozasından çıkan kelebek, daha ne olup bittiğini anlamadan ölüyor…

Zaman akıyor…

Su, not tutuyor; Unutmamalı!