Hayat...

Hayat dediğimiz şey aslında bizden alıntılardan oluşur...  Seversiniz hayatınızın bir kısmında çok görürler alırlar... Ayrılırsınız size çok üzüntü veriyor diye sizi sevenler  bu üzüntünüzü elinizden almaya çalışırlar...  Özenle büyüttüğünüz  gözünün içine baktığınız hayat dediğiniz şeyin merkezi olan yavrunuzu zamanı gelince alırlar... Ve her alış yeni bir başlangıçı oluşturur hayatımızda... O aldıkça siz daha fazlasını vermeye başlarsınız.... Karşılıklı alış-verişler hayat ne zaman nokta koymaya karar verirse o ana kadar böylece gider.

Hayat o yüzden sadece alıntılardan ibaret...  Alıntıları bir araya toplasak hayatımızın kısa bir özeti oluşur...

En can alıcısı ise hayatınızda değer verdiğiniz anlık gidişleri ve bir daha gelmiyeceklerini bildiğiimiz anlar vardır ki... Tarif edemezsiniz bu duyguyu... Onlardan anlık mutluluklar kalır... Hüzünle mutluluğun buluştuğu çok kısa bir an... Birde istem dışı gene hayatın oyunlarından biri olarak gördüğüm evliliklerin, arkadaşlıkların bittiği anlar vardır ki ... Eğer seviyorsanız ya da paylaşmışsanız bir hayatı iyisiyle, kötüsüyle ve arkasından yaşanmışsa ayrılık ve zamanla herkes kendi yolunu çizmeye kalkmışsa... Paylaşımların dağıtılması ve size düşenlerin yani  hayatınızın bir bölümünü bir kutuya koyup gönderildiği andır...

Aslına bakarsanız ...  Zamanla beklediğiniz olmasını bileceğiniz ve hazırlıklı olduğunuzu düşündüğünüz an aslında... Hiç de beklemediğiniz bir andır... Ve bu anı yaşatmamak için etrafınızda dönen bu insanların sebepsiz koşuşmalarına bir anlam veremezsiniz... Halbuki almamaları gerekir. Bu anlarda alıntılarıma ekleyeceğimiz  buruk bir gülümsemeyle ama bir o kadar da belki de huzurlu anacağım anlar... O yüzden bazı zamanlarda sevdiklerimiz bu anlarında yalnız bırakmak belki de en etkili ilaç gibi gelir. Ya da gerçekten paylaşabileceğimiz her şeyiyle güvenebileciğimiz bir çift sıcak kanatların altında olmak ve onun sıcaklığıyla içimizdeki buzların çözülmesini isteriz sessizce... Sevmekten çok sevilmenin sıcaklığını yaşamak isteriz.

Ya da...

İşte böyle zamanlarda kimseyi istemem yanımda sadece ben ve anlarım... Eğer beni anlayamayacaklarsa sevdiklerim bıraksınlar. İsyan edeceksem isyan edebilmeliyim, ağlayacaksam ağlamalıyım, susmayıp sitem edeceksem etmeliyim... Göz yaşlarımı kaçırmaktan yoruldum... Canım yanerken başkalarının anlarım için ne düşüneceğini hissedip ona göre davranmaktan  yoruldum...

Aslına bakarsanız sevgiyle geçmesini istediğim anları yakalamaktan yoruldum... Ve bu da kalıcı olmayıp bir alıntı olacaksa hayatımda... Artık anlardan ve alıntılardan yoruldum...

Bu zamana kadar hayat nasıl devam etmişse bundan sonra da öyle devam eder anlık bir sevginin, anlık mutlulukların anı olmayacak kadar değerli zamanlarım ve anlarım...  Hayattaki izleri tek tek silemem ki...  Kim yeni bir hayata uzanmış arkasındaki geçmişini bırakarak...  Bunu yapabilen varsa anlarımı yanına vereyim...  Ansız kaldığım anlarda beni ansınlar diye...

Hayat seni sevmekten vazgeçtiğimi sakın düşünme...  Ben ki bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi... Anlık yaşamayı, sevmeyi öğreneceğim... Nasıl olsa sevmeyi sevdiğim için çeker giderim... Bunu da merak ediyorum... Sevmeyi sevmek ne demek... Sevmek karşındakine anlam yüklemek demek... Kimse sevmeyi seviyor diye sevemez....  Sevmek ölü bir ruhu can dolu bir bedene yüklemek demek...  Belki de anlık olan hayatımız da tek gerçek olan CAN demek...  Ama bunu anlatmak zordur...

Kelimeler cılız kalır, ifadeler havada...  Yaşatmak lazım sonu acı bir anla noktalasanda... Sensizliği bilmek gerekir... Beden bütün yalnızlıklara alışır da... İçimizdeki sensizlik acı verir...  Bu cümleleri nasıl toparlayıp sıraya koyarım bilemem... Sana düzgün ulaşırlar mı?  Yan yana dizilseler bir hizzada olsalar isterse dağınık... Sevmek öyle anlık ve alıntı değildir...

Bizim gönül kitabımızda...

Hayat anlardan alıntılardan ibaret olsa da benim için...

Sevmek an be an yaşamaktır... Sonuna kadar öylesine değil, ölesiye sevebilmektir. Anlık değil, alıntı hiç değil  istediğimiz  zaman uyarlanan...