Hayata ve Cohen'e dair....

Bir kutu çikolata mıdır hayat? Tadından yenilmez. Ama hep o en sevdiğiniz türünü bulamazsınız hiç bir yerde? Bir vazodaki çiçek mi? Suyunu ne kadar sıklıkta değiştirmek gerekir? Bir portakal kabuğu mudur? İnsan şekilleri yapılıp kurutulmaya mahkum.

Dün akşam Cohen yorumlarını dinlemeye gittim. O kadar Cohen dinlemeyi beklemeye hazırlamışım ki kendimi, alamadım tadını, tadamadım hazzını, beğenmedim yorumları, o büyüleyici sesi aradım, bulamadım. Teoman görüntü olarak, Göksel kendi yorumu ile karıştırmakta başarılı idi; yadsınamaz, ama olmadı... Sanki aceleye getirilmiş program, çok özenilmemiş...

"Herkes bir yaşam yaşıyorsa Cohen gibi bir şarkı sözü yazabilmeli yada şarkı söyleyebilmeli" fikrini savunan biri ile tanıştım. Bir tanecik hayatımız vardı, nelerle dolduruyoruz, ne kadar derinleşebiliyoruz diye düşündüm sonra.

Hani heykeli yapılası bir hayat değil sözü edilen, evet, ama hayatıma dair özlü bir cümle kurabilir miyim bir gün bilmiyorum. Bunu bir tuvale, bir kağıda, bir notaya aktarabilir miyim diye sordum kendi kendime. Ne şarkı sözleri vardır, yüreğimi alıp koparmıştır, acıtmıştır, umutla dolmuştur, kanımda melodinin akışını hissetmişimdir. Ve düşündüm sonra, o sözlerin çıktığı kişinin yüreğinde nice fırtınalar, limanlar vardır...

Ve sonra, "keşke yıllar önce birileri hangi işle uğraşmayı seveceğimi bir kağıda yazsaymış" dedi. Sektöründe Türkiye'nin en iyisi, ama insanoğlu dedim kendi kendime. Doyumsuzuz. Yetmiyor, ne çok paranız olması, ne çok tanınmış olmanız, bir şeyler eksik kalıyor sanki. Hiç yılmadan hedefler koymalıyız geleceğe, yoksa yokluğa bürünüyoruz. Her başarı tatmini ile bir sonraki adımın daha büyük olması gerektiğini düşünüyor ve gücümüzü toplamaya çalışıyoruz. Arada yorulup molalar veriyoruz. Ama o yol ve duraklar hep önümüzdeler işte. Bizi mutlu ettiğini düşündüğümüz şeylere zaman ayırıp yıllarımızı geçirirken, belki de çok kaptırmamak lazım, denir de bir çözüm bulamaz kimse. Yaşamak ve çalışmak iki kısır kelime. Yaşamak için çalışmak lazım, çalışmak için yaşamak. Bir yerlerde denge olmalı derim ama bildiğim bir şey varsa o da maneviyat doldurulduğu sürece yaşam derinleşir, anlamlaşır, tatminkarlığı, nefsi iradeyi öğrenip, boşluklarını doldurur insan. Bu keseye ne koyarsanız koyun, hep dolar zira, ne kendisi boşalır, ne de sizi eksiltir....

resim: http://www.chocosphere.com