Hayatı aynı anda hem yaşanıp, hem anlayabilir misin?

Bazen hiç tat vermez yaşadıkların sana.
Olmakta olanla yaşamak, her geçen gün biraz daha fazla zorlar, yorar seni.
Sürekli bir ileri gidersin, bir geri, sallanan bir sarkaç gibi.
Sen bir şey yapmak istersin ama başka bir şey yapman gerekir.
Bir yandan sahip olduklarını düşünür ama öte yandan hiç bir şeyin garantisi olmadığını da bilirsin.

Bir an fark edersin ki,
Sen, bir eşiktesin.
Ya içeri, ya dışarı...
Artık bir karar vermelisin.

Olmakta olanı mı kabuleneceksin?
Arzularının, hayallerinin peşine mi düşeceksin?

İlk önce alışkanlıkların, bağımlılıkların, tecrübe adına zihnine sapladıkların hücum eder beynine.
Eğer adımını eşikten dışarıya atarsan hiç bir şeyin bir daha eskisi gibi olamayacağıyla, sahip olduklarının da ellerinden kayıp yok olacağıyla korkutur seni.
Arzuların, hayallerinse eğer tekrar içeriye geri dönersen geleceğinin sürekli tekrar eden bir geçmişe dönüşeceğiyle.

Hayallerin ulaşılmamış olanın mükemmelliğiyle durur karşında.
Vazgeçeceklerinse iyi tanıyor olmanın, alışmış olmanın güvencesiyle.

Zordur uzun süre eşikte beklemek, zorlar, yorar insanı.
Düşüncelere dalarak, hayalinde canlanan görüntüleri seyrederek,belki de yaşamının öyküsünü sessizce dinleyerek sonunda bir karar verirsin.
Verdiğin kararın sana neyi getireceğini ise asla bilemezsin.
Hayat aynı anda hem yaşanıp, hem anlaşılmaz sen de iyi bilirsin.

Kim bilir?
Belki de hayatın çekim gücü seni her zaman olman gereken yere doğru çekiyordur,
İnsan bunu yaşarken fark edemiyordur,
Gördüğün düşten uyanmadan bunu bilemezsin.

Hayat yaşandığı sürece gerçekse...
Onun için, uyandığında sona eren bir düşten farklıdır diyebilir misin?

13 Aralık 2010
Haşim Arıkan