Hayatın Anlamı…

Çocukken ve delikanlılığımda da hayatın anlamını çok sorguladım… Zaman zaman önemsedim sonu gelmez düşüncelerimi ve bazen saatlerce peşinden gittim… Kim bilir kaç yüz tane yıldız saymışımdır bu sorgulayışlarımda… Bazense ya yorgunluktan ya da oyuna tutulmaktan peşini bırakıverdim felsefe yapmanın… 

Kural tanımazlığın ve oyunbazlığın güvenli kollarına sığındım çocuk aklımla… Acaba büyümeyi o kadar istememenin tembelliği mi idi yelkenleri suya indirişlerimin sebebi?.. Yoksa çocuk kalmanın sabahları insanı saran tazelik duygusu muydu aklımı çelen?.. 

O kadar puslu ki gerisi, öteden geçmişi tahmin etmek gerçekten çok zor şimdinin yorgun ortaya yaş gözlükleriyle… Ama 39 yılın birikimiyle şunu açıkça söyleyebilirim ki, o yaşlarımda dahi şimdikinden daha iyi süzebiliyormuşum, hayatın insanı ağırlaştıran ve hantallaştıran tortusunu… 

Bu yüzdenmiş hayatı ağırdan alışım… Yani o kadar hevesle büyümek istemiyormuşum sizin anlayacağınız… Yavrum Rüzgar’ ın oyunlarına kendimi kaptırdığımda, zihnimdeki çabucak harekete geçen ve bir dakika içinde beni çeyrek asır geriye atıp getiren soyut zaman makinem sayesinde, anlık da olsa hala tadabiliyorum, çocukluğumun oyunlarla karışık o evcil ve zararsız felsefi tatların keyfini… 

Artık içimdeki çocuğumun en yakın arkadaşı sevgili Rüzgarım… Benden o kadar keyif almıyor yaramaz, hissedebiliyorum… Çünkü karşıma çıkan şeylerden oldukça şikayetçi biri oldum şu sıralar… Her şeye çok çabuk kızıyor, birden hiddetleniyor ve istemesem de olması gerekenden çok daha kırıcı birisi olabiliyorum… 

O yüzden artık ben de bile bile fazla eşlik etmiyorum içimdeki çocuğa… Örselemek istemiyorum onun masumiyetini… Oğlumun oyuncu yüzüyle buluşturuyorum ve o zaman yelkenlerimi indiriyorum su gibi akan acımasız zamana… Şu sıralar hayatım fazlasıyla hırçın ve sert dalgalarla dövüyor kıyılarımı… Kimseyi daha fazla kırmayı istemiyorum… Sevgi ve Saygılarımla… Fırat ÖÇAL