Haydi dosta gidelim desek

Bir zamanlar köyümüzün bir ucunda çorba pişse diğer ucundaki insana ulaşırdı. Yani kokusu düşmeden daha kendisi düşerdi oraya. Kim hasta kim dertli hepsinden haberdar olurduk. Kimsenin gözü kapılarda kalmazdı. Bayramlar düğünler doğumlar ölümler… Hep dostluk havası içerisinde geçerdi. Yalnızlık hissettirilmezdi. Yalnızlıktan şikâyet edenimiz çok az olurdu. Dünyayı omuzlardık dostlarımızın desteğiyle.

Ya şimdi? Şimdi de öylemi? Yığınla şikâyetlerimiz var. Bir zamanlar gözden ırak olan gönülden de ırak olur diyorduk. Kapı arkası gurbet diyorduk. Bir araya geldik. Köyümüz büyüklüğünde apartmanlar inşa ettik. Eskiden bahçe duvarını ortaklaşa kullanıyorduk. Şimdi bir duvar ötesindeyiz. Bırakın hasta olmayı, ölseler de haberimiz olmuyor. Ölüyorlar, aradan günler geçiyor da kokusundan haberimiz oluyor. Sonra da kalkıp kocaman kocaman sevgilerden söz ediyoruz. Şikâyet ettiğimiz şeyleri kendimiz yapıyoruz.

Arabamızı yeniliyor, modelini yükseltiyoruz da dostlarımızın gönüllerini yenileyip modellerini yükseltemiyoruz. Arabamıza toz kondurmuyoruz. Dostlarımız çamura düşse kaldırmıyoruz. Evlerimizi yükseltiyoruz apartmanlar kuruyoruz da, dostlarımın gönlünü yükseltemiyoruz. Onlara yüksekten bakıyoruz.

Sahi gel gönül dosta gidelim desek acaba kaç kişi gelirdi? Her şeye ayıracak zaman buluyoruz da, dosta bir an bile ayıramıyoruz. Haydi, atlar hazır. Dosta gitmeye hazır mısınız?