Hazan

Şair her ne kadar “Hazindir, Hazan” dese de, “Hazan”, biraz da, “Hüzün” dür aslında.  

Kuruyan gazel, kırılan daldır.

66 aylık bebeklerin okul sıralarında kaybolmasıdır.

Kara kalem, kara önlük, tavşanlı silgi, sarı yapraklı aritmetik defteridir.

Odundur, kömürdür, küldür, dumandır.

Şehittir, gazidir, trafik terörüdür.

Kandır, baruttur, korkudur, ölümdür “Hazan.”

Bitmek bilmeyen savaştır.

Ergenekon’dur, Balyoz’dur, Silivri’dir.

İşkencedir, kitap yakmaktır,  kaybolmaktır.

Darağacıdır,  ömür boyu sürecek gözyaşıdır “Hazan.”

Faşizmin eli kanlı günleridir.

Ayrılıktır “Hazan”

Kocaman aşkların, dudakların kenarlarında beliren tebessümler eşliğinde, parmakların ucundan kopup gidişidir.

Gün batımlarında içilen şarapların şen kahkahalarının inadına, öğle saatlerinde başlanan sarı leblebi- rakı sessizliğidir.

Aşktır “Hazan”

Dalından kopan yaprakların sararan yanlarına yazılan isimlerdir.

Ben yine de mevsimlerden en çok sonbaharı severim.

Ellerim cebimde kentin ıslak kaldırımlarında, gazellere basarak yürümeyi özlerim.

Bilirim ki, Denizden çıkan Palamut, olgunlaşmış Kızılcıktır Sonbahar.

Sevgilinle el ele Kumrular sokakta yürümek, Atatürk Bulvarında ıslanmak, Sakarya caddesinde şarap içmektir.

Ben yine de mevsimlerden en çok sonbaharı severim.

Bilirim ki, fırından yeni çıkmış ekmeğin, sabahın alacakaranlığında demlenen çayın kokusudur.

Karşı tepelerden gelen duygu dolu bir uzun havadır.

Çeyizlerinde Zetina dikiş makinesinin de olacağı düğünlerin, pipilerinde kırmızı kurdeleleriyle sünnetlerin mevsimidir.

Bilirim ki, düşmanın İzmir’den denize dökülüşü, Çağdaş Türkiye Cumhuriyetin kuruluşudur.