Her gün biraz daha

Gün yeniden doğuyor ufuklarda sarılıyorum güneşin kollarına beni geceden kurtardığı için teşekkür ediyorum. Gecelerin beni hüzne boğan ay'ını düşünüyorum aydınlanan günde kavuşuyorum huzura, dilekler diliyor, dualar ediyorum.

Hergün biraz daha alışıyorum yokluğuna, mesela öğlenleri sensiz içiyorum çayımı, sensiz yiyorum yemeğimi, geceyi uğurlamak için ay'ın kollarına sarılmıyorum. Sıkı sıkı sarılıyorum bir zamanlar  gözyaşlarımdan sırılsıklam olan yastığıma.

Sensiz yürüyorum şimdi o yollarda yine sonbaharın gelmesini tatlı bir rüzgarın çıkıp seni tamamen götürmesini diliyorum, düşlüyorum uzaktaki istanbulu..

Sensiz giriyorum Atlas pasajına o taksimin yollarına, yüreğine kapılıp gittiğim Eminönüne sensiz gidiyorum ve daha az acıyor canım..

Sensiz uğurluyorum martıları bir fotoğraf karesinde ölümsüzleştiriyorum..

Büyükada'ya sensiz gidiyorum yokuş aşağı bırakıyorum pedallarımı süratle iniyorum o güzelim rüzgar doluyor yüreğime seni çekip alıyor çekip atıyor..

Ve sensiz batırıyorum güneşi bu güzel istanbul akşamında sen daha az yakarken içimi, ben her gün biraz daha unutuyorum içimde kanayan yaramı..

Her gün biraz daha yok oluyorsun içimde..

Her gün daha az acıyor içim, kanamıyor artık satırlarım yokluğunun satırlarını oluşturuyor artık aşk şiirlerim..

İşte öyle..

Her gün biraz daha gidiyorsun yüreğimden..