Her işe burnunu sokan insanlar

Daha babamın yediği portakalda C vitamini iken başladılar hayatıma karışmaya. 2 ağabeyim var. Etraftakiler anneme bir tanede kızın olsa ne güzel olur, evini çekip çevirir, yükünü hafifletir dediler. Böylece dünyaya gelmeye hazırlandım ve doğdum. Doğmamla birlikte karışanlarımda artmaya başladı. (Yalnız söyleyeyim, bundan sonraki olaylar sadece onlar istedi diye değil hayatın şartları öyle olduğu için gerçekleşti. Neyse devam edeyim.) Bir ilkokula başlasa, ortaokula başlasa, liseye başlasa, dediler hepsini yaptım. Sonra üniversiteyi kazansa, kolunda bir altın bileziği olsa ne iyi olur dediler, kazandım. Alttan dersi olmadan 4 yılda bitirse dediler, bitirdim. KPSS’ yi kazansa dediler, kazandım. Güneydoğuda bir ilde göreve başladım. Evlenme çağı geldi, evlense dediler (Bu fikir hoşuma gitmişti. Çünkü sevgilim vardı), evlendim. Tayini eşinin yanına çıksa dediler, onu da yaptım. Şimdi Artvin’in bir köyündeyim. Buraya kadar herkesin istediği gibi geldim. Beni yönlendiren herkesin içi rahat şimdi.

Tam bitti artık kimse hayatıma karışmayacak dedim ki köylü konuşmaya başladı:

-Hoca çocuk düşünmüyon mu?

-Hayır.

-Yok olmaz öyle. Şimdi çocuk yapmazsan ileride hiç olmaz. Yap sen yap en azından bi çocuğun olsun.

Her gün bu konular dönmeye başladı köyde. Ben yok dedikçe köylü yap diyor.

En sonunda dayanamadım belki susarlar diye kısırım, çocuğum olmuyor benim dedim. Ay demez olaydım. Şimdi de tanıdığımız bi hoca var okutalım seni, belini çektirelim, ot içirelim mum yaktıralım…

Yani anlayacağınız nereye gidersem gideyim hayatıma hep müdahale edildi.

Yaaaaaa artık bırakın beni. Her işime burnunuzu sokmayın.

Yeeeeeeeeeeettteeeer.