Her sözün Sevgiye hasretti

Sevmek, demiştin gülümseyerek. Sevmek, yeni bir dünya demektir. Sevmek, insanın bilmediği şeyleri öğrenmesi, yeni duygularla çoğalmasıdır.

Sevmek bir şiir gibidir.

Yüzüme baktı. Gözleri büyüdü, tebessümü kaybolup, yer yer endişe dolu gözlerini gözlerime dikerek: “Kendini bir başkasının yerine koyabilir misin”, diye sordu. Ve dostluğun, sevginin adına hiç bir şey hissetmediğin birisiyle neler paylaşabilirsin?”

Konuyu değiştirmek istercesine, tamam dedim. Bütün söylediklerin doğru ama bunları düşünüp kendini bu kadar hırpalamam hiçte doğru değil.

Her ikimiz de bir süre susmuştuk.

Bütün söylediklerin doğruydu. Namus yüzünden yüzlerce cinayet işleniyor, bir çok ailenin yuvası dağılıyor, yüzlerce çocuk anasız babasız kalıyordu. O çocukların bir çoğu  yetimhanelerde bir kısmı  sokaklarda bir kısmı da üveyliklerin yanında ömürleri boyunca yalnızlarıyla baş başa sıcak bir aile özlemiyle yanarak geçiyordu.  Onların yürekleri devamlı yanıyordur değil mi bir çift elin sıcaklığına, tatlı, içten bir öpücüğe?

En çok çocukları vuruyordu aile ayrılıkları.

En çok çocuklar acı çekiyordu.

En çok çocuklar yaşıyordu yaşamın duygusal çöküntüsünü.

Belki de bir hevesin veya bir macera yüzünden girilen bir yolun sonu bilinemiyordu.

Ama o bilinmez yolların sonu genellikle bataklık çıkıyordu.

Bataklık ve çamurlu sellerde çocuklar düşüyor, çocuklar boğuluyordu.

Yaşama dirençlerinde bir yanı hep eksik kalıyordu.

Aç kalıyordu o çocukların birçoğu da.

Yazar: Mustafa Çifci- Aşk Yazarı www.mustafacifci.com

facebook.com/askyazarimustafacifci

t@mustafacifci

İnstagram:mustafa_cifci