Herkesin fahriyesi ablası

Ben şiir yazamam. Hiç beceremedim duygularımı süslü kelimelerle karşıdakine sunmayı. Ama güzel yazılmış bir şiir buldum mu da saklarım. Bu iyi bir alışkanlık mı onuda bilmiyorum. Böyle kesip, bir kitap arasında sakladığım güzel bir şiir geçti geçen gün elime. Sizlerle paylaşmak istedim.

Her kesin böyle şiirler yazdığı, yazmayı istediği Fahriye ablası mutlaka vardır. Her kesin duygularına itâfen okuyun.

“Fahriye Abla”

Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,

Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.

O afyon ruhu gibi baygın mahalleden

Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen

Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen

Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla

Ne şirin komşumuzdun sen Fahriye abla!

……………………………………………………….

Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı,

Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı,

İçini gıdıklıyordu bütün erkeklerin

Altın bileziklerle dolu bileklerin...

Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin,

Açık seçik şarkılar söylerdin en fazla

Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye abla!

…………………………………………………………..

Ahmet Muhip DRANAS