Hiç

ey insan
bir yüzün var­
taştan oyulmuş­
kanın sudan ve topraktan­

ırmaklardan gelmişsin­
çağlayıp duran­
ne varsa oyup topladığın­
sana dair seni anlatan­
savurur atarsın­
denizlere­

yüreğinde karanlık­
derin bir sessizlik­
içine düşmüş sözcüklerden­
hiçlik deryasından atılmış bir oksun­
birlikten çokluğa bölünen­
birliği arayan­

karanlıksın­
sessizlik içinde gürleyen­
sesi dinleyip aydınlanan­
ve sesi gibisin­
aydınlığın 
nur içinde nurun­

türküsüsün ateşin­
düşüşü 
bir elmanın­ boşluğa

kapı aralığında­
bir bebeğin çığlığı­
hiç eksilmeyen­

değişmezsin­
karanlıksın­
o karanlık­
şarap mahzeni­
gibi

bir çocuğun yalnayak­
düşüsün
o karanlık odasın­a düştüğü 
o eski avluda günün­
birden aydınlanıverdiği

sonra biz korkaklar­ın
fısıltılı akşamı­
kırmızı­
kirli ışıkların
altında tutsak kaldığı 
bu hırpalanmış 
dünyanın kulusun

yaşadık 
öğrendik
kopardık kollarımızdan­
şavkıyan zincirleri­

sustuk­
belki yıllarca 
ama kan­ yuttuk

yürüdü yüreklerimize­
özgürlüğün kanı 
artık ne yumuşaklık­
ne de koyvermek kendimizi­

yürüdük 
ırmak boyundaki yollara­
tutsak değildik artık­

yalnız ve diri­
topraksın ve ölümsüzlük sen­
özgürce ey insanoğlu 
elez hitabından beri
İlk kez bu demde 
mehdi'nin safında

Mehmet Özgür Ersan kadıköy 01.06.2016 01.19