Hoş Gelmedin Bebek

Hoş Gelmedin Bebek

Hoş geldin demek isterdim sana... Ancak hoş gelmediğini söyledi birileri...
Babanın yüzü donuktu. Maskeleşmiş ifadesiyle “abi bu benim son şansımdı” derken yaşadığı acı ve çaresizlik her şeyi anlatıyordu.

Bir diğeri binbir özenle ördüğü hırkaları. şapkaları.. yaymış yatağın üstüne, gelinlik çeyizini sergilercesine…
Sanki onları göstererek kanıtlamaya çalışıyordu seni nasıl da özlemle beklediğini.. nasıl hazırlandığını…
Hani onları giyecektin ya…
Sen tüm şirinliğinle ınga derken görenler örgünün renginden anlayacaklardı… kız mısın, erkek misin.. ve seni öyle seveceklerdi.

Kim bilir hangi donuk hayatlara tekrar yaşama sevinci olacaktın…
Annen en çok seni sevecekti bu dünyada…
Öperken, koklarken, severken seni, hiç tatmadığı duyguları tadacaktı… ve anne olduğunu… insan olduğunu bilecekti..
Yavrum derken sana, dünyalara değişmeyeceğini de söyleyecekti… onun için öylesine kıymetli olacaktın…

Ama olmadı. Yaşayamadın.
Aslında doğru dürüst doğamadın bile.
Zaten annen de hamile olduğunu bilememişti.
Yeterince beslenememişti, korunamamıştı, dinlenememişti, sevinememişti hatta hayaller bile kuramamıştı.

Ya sana yaşamı çok görenler… ölmene neden olanlar… ya ölümünü tren kazasına benzetenler… adeta senin ölümünün de işe yaramadığını kanıtlamak için çaba harcıyor gibi..
O’na “tren kazası” olsa bile nedenini bul diyenlerle alay edercesine “kazaymış” diyor...

Bebek affet bizi. Herkes gibi ben de suçluyum. Bu alaycılığın oluşmasında benim de payım var.
Çaresiz baba… Feryat eden anne siz de affedin.
Nasıl edersiniz bilmem ama hiç değilse size başka seçenek bırakmadığımız için affedin.
Sadece bebeklerinizi öldürmedik… Yaşama sevincinizi de, umudunuzu da aldık elinizden…
Öpmenizi, koklamanızı, yavrum demenizi çok gördük size…
Tuz biberi olsun diye tren kazasındaki mekaniklikle izah etmeye çalıştık hiç önemsemediğimizi göstermek için acınızı…

Öyle ya bu kafanın trenleri de kaza yapmak için planlanmıştır.
Sağ olsaydın, büyüseydin sana gösterecektim Ankarayın vagonlarında “bu tren etkili frene sahiptir, olası kazalardan yolcu sorumludur” yazdığını…
Sen o trene bindiğinde bebek ya da çocuk olduğunda ya da ihtiyarladığında, ya da hastalandığında ya da özürlü olduğunda nasıl olsa gücün yetmeyecekti trenimizin etkili frenini yenmeye.
Ve seni suçlamak için daha şimdiden yazdık o yazıyı önlem olsun diye…
Kafaya koyduk bir kere, nasıl olsa bizim trenlerimiz kaza yapar diye ölümünü umursamamayı...
“Bu kafalara” anlatamazsın “görünmez kaza dediğinin kendinin göremediği” olduğunu…

Bu kafa hastaneyle, trenle çözemediğine önlem olsun diye açık çukurlar da bırakır yollara, hem de garanti olsun diye suyla doldurarak…
İşi sadece, okulsuzluğa, işsizliğe çevre kirliliğine, genetiğiyle oynanmış besinlere bırakmamak için…
Olur ya yetersiz beslenmiş annenin prematüre doğumu da çözüm olmazsa…
Sana hoş geldin demenin türlü türlü yolları var.
Ancak sen daha hepsini tatmadan erken ayrıldın…

Affet bizi bebek… Sadece ölmekle kalmadın… İnsanlığımızın da öldüğünü gösterdin… Görebilirlerse…