- Kategori
- Şiir
Hücrede
Kaç gün kaç hafta geçti bilmiyorum
öylesine sessiz ve karanlıktı hücrem
ne bir insanı görebiliyor
ne de birinin sesini duyabiliyordum
zihnimse tamamen susmuş
sadece demir parmaklıklara
dokunan ellerim konuşuyor şu an
bir an dalıp gidiyorum eski günlere
çocukluğuma, gençliğime, üniversite yıllarıma
devrim türküleri söyleyerek yürüdüğümüz günlere
bir an mazgalın tıkırtısıyla uyanıyorum daldığım düşten
ama senin sülietin hiç gitmiyor karşımdan
ve bana destek oluyor sürekli
korkma, diren ben hep yanındayım dercesine