İçimde Bir Sen Var, Benden Daha İleri...

Geçmiş yaşantımın 3 yılı.
Küçük zaferim, minik ışığım, büyük savaşım.
3 yıl önce "ya sana da alışırsam" sözüyle başlayan küçük tesadüfî sevgi.
3 yıl edilen tonca dua, adanan adaklar.
365+365+365 gün. Hem onlu hem onsuz.
Bir sabah uyandığımda hissettiğim efsanevi güç, kalbim yerinden çıkıcak gibiydi. Kapı her an çalıcakmışta;
'-Kim o?' dediğim de bana adını zikredicekmiş gibi.
Nefes alış verişimi kontrol etmekte zorlandığımı hissedip heyecan içinde kapının çalmasını ve adını zikretmesini bekledim. Yıllarca içimde bastırarak beslediğim hislere yenik düşme korkusu olmadan.
Elbette kapı çalmadı, elbette herşey sadece bir histen ibaretti. Beklemek en kutsal görevimdi. Hep beklemiştim. Ama bu sefer hakim olamadığım bir güç beni telefona itti. Sesini duyucak olmamın verdiği endişeli buruk bir neşe ile onu aradım. Adımı zikretmedim. Bu böyle günlerce süre geldi. Sadece onu dinliyor telefonu kapatıyordum. Cesaretsizlikten çok bu bir korkuydu. Yıllar önce kaybettiğimi bir daha kaybetme korkusu. Günler günleri, haftalar haftaları kovaladıkca kovaladı. En son bir gün istemsiz duygularımın bedenimi, kalbimi, beynimi ele geçirdiği bir gün yine onu dinledim. Elimde olsa hiç konuşmadan ölene kadar dinlerdim.
Ama buna bir son vermeli onu da kendimi de rahat bırakmalıydım. Hayat işte, bir yerden alıp illa ki bir yerden vericek. Kim olduğumu bir vesile ile öğrenmişti.
Başlarda ters tepicek diye ürktüğüm herşeyin aslında yersiz olduğunu kabullenip konuştum, konuştuk. Uzun bir aradan sonra onu dinlerken onu da izlemek varmış nasipte. Herşeyin bir sonu varmış lâkin gelecek günlerin kime ne getireceğini bilemedik.
Kısa süreli bir konuşma sonrası yine konuşmaz olduk. Aklımın bir köşesi onda. Her gece rüyamda. Kısa bir aradan sonra bir sabah telefonumda mesaj; "İyi misin?"
İyiyim...
Sen varken kötü olmak ne haddime.