İÇİMDEKİ CENAZE

İÇİMDEKİ CENAZE

İçimdeki cenazeyi kaldırdım. Sen vur dedin, ben öldürdüm. İçim kanayarak, yüreğim parçalanarak hem de. Dürüst ve okkalı bir vedayla, sancılı serancam nihayete erdi. Bu cenaze sana son bir saygı duruşu. Bak işte bütün sevdiklerin, ‘ilgim’, ‘alakam’, ‘sevgim’, ‘aşkım’ hepsi buradalar. Hepsi son gününde yanında olmak istediler. Seni daha güzel bir aleme yolcu etmek için buradalar. Seni iyi bilirdik. Seninle alacak, verecek kalmadı. Hesap kapandı.

Oysa, ‘Bahtımın yıldızı sanmıştım seni’. ‘Şimdi, gözlerimde donmuş iki damlasın’.

Bir yaranın kangren olması gibi. Kangren olmuş bir kolu kesip atmak gibi. Hem de bunu en çok içe döndüğüm, en zor zamanlarda, kendimden başka sığınacak kimsenin olmadığı zamanlarda yapmak zorundayım. Kalbimin ikna olduğu, cesurca aldığım karar seni de beni iyileştirecek. ‘Sana rağmen’ sana sıkıca tutunmaya çalıştıkça boğulduğumu hissettim. Anladım şimdi, sonunda anladım. Bıraktım seni sevgiyle, evrenin sonsuzluğuna.

Varmışsın gibi geçen aylar. Kalbimi hiçbir zaman doldurmayan ama kalbimden de çıkmayan bir sevgili. Yok aslında ama orada gibi. Yarım aslında ama tam gibi. Aylarca süren eziyet.

Bırakmanın gücüne teslim olmak. Vazgeçmek. Birdenbire, hesapsız, kitapsız. Döngünün kırılması. Keskin bir kopuş. Asil bir çıkış. Zarif bir yok oluş.

Deruni bir his. Vakit tamam diyen. Sen yapacağını yaptın, çık artık bu hikayeden diyen. Yeni dönemin başlamasına cevaz veren deruni bir his. İçeriden gelen ve Kainat’a bağlanan. Hem senin, hem Bütünün hayrına.

Affetmek. Önce kendini, sonra sevdiğini. Evrenin sonsuz nimetlerinden habersiz misin? Biten her şey, güzel başka bir şeye alan açmaz mı? O vakit, seni gelecek güzelliklere hazırlayana müteşekkir ol.

En sonunda olanın, en mükemmel olduğuna iman et. Geleni görmeye, gelenin kıymetini bilmeye, gelenin hakkını vermeye hazır ol. Gidene şükran, gelene muhabbet duy.

İçimdeki cenazeyi zarafetle ve sevgiyle toprağa koydum. 

Hakkım helaldir.

HAKAN GÜMÜŞ, 12 Nisan 2020