İçimizdeki savaş

Savaş.

Kelimelerin her farklı anlamı insanı bambaşka yerlere götürürken savaş kelimesinin tüm anlamları beni hep aynı noktaya sürüklüyor.

Diğer türlüsünü yaşamadığımdan belki bilmiyorum ama benim için en zor olanı içimdeki savaş.

Hobbes'un dediği gibi 'herkesin herkese karşı savaşı'dır iç savaş.

İçimdeki tüm yetkili mercilerin hem mağdur hem gazi hem suçlu hem zalim olduğu savaş.

İnsanı en çok yoran, yıpratan,çaresiz hissettiren şey.

Uyuşamadığım, kızdığım, kırıp döktüğüm pek çok insan gelip gitti hayatımdan kimisi de geldi ve hiç gitmedi.

Ama ben kimseye yükseltmediğim kadar çok kendime yükselttim sesimi.

Kimseye kapatmadığım kadar çok kendime kapattım kapılarımı.

Modernleşmek olarak algılanan yüksek yüksek binalara ben hep kendimi hapsettim.

Ben en büyük savaşımı kendime karşı verdim.

Vermeye de devam ediyorum.

Korkuyorum.Hayatımın sonuna kadar kendimle savaşmaktan çok korkuyorum.

Her düştükten sonra daha güçlü kalkılamayacağını ben kendime karşı verdiğim savaşlarda yenik düştüğüm zaman anladım.

Her seferinde yerine yenisini koyamayacağımı çok iyi bildiğim bir parçam içimden kopup uzaklaşırken ben arkasından hep baktım.

İnsanın kendi kendine yaptığını kimse yapamıyor.Buna üzülmeli mi sevinmeli mi insan?

Bilmiyorum.

Umutsuzluk diye bir kelime hiç olmasaydı.

İçimizdekileri tarif edecek kelime bulamasaydık.

Belki bu kadar büyütmezdik.

O zaman belki baş etmek daha kolay olurdu.

Hayat, aranızdaki pamuk ipliğini tutma ya da bırakma kararını size bıraktı.

Ama şunu hiç unutmayın,onu sıkıca tutmanızı istemeseydi kendi tarafını çoktan bırakırdı.

'.... olmadan' yaşayamam diye bir şey yok.

'.... için ' yaşıyorum diye de bir şey yok.

'Her şeyim'  kelimesini ağız dolusu söyleyebileceğiniz, içini tam doldurabilecek tek kişi sizden başkası değil.

Yalnızca kendiniz olamadan yaşayamazsınız.

Vazgeçilemeyecek biri varsa o da sizsiniz.

Bugüne kadar kendini yarı yolda bırakan insanlar yarım bile kalamamışlardır.

Bu yüzden oturduğunuz masada barış eli uzattığınız ilk kişi kendiniz olsun.