İğde kokusu...

Sıcak yaz günlerinde açık penceremden içeri mis gibi dolan kokusuyla rüyalarımdaki kabusları yok ederken, turkuaz yeşili yapraklarıyla bedenini kuşatan dallarındaki kuşların, en güzel melodileri kulaklarıma dolardı her sabah... Gözlerimi yeni bir günün başlangıçına açarken beni müthiş bir yaşam enerjisiyle tüm hücrelerime kadar saran o büyülü anları bana getiren iğde ağaçımın sessiz sevdası... Kocaman güçlü gövdesinden çıkan bir dal yere eğilmiş ve tekrar gökyüzüne uzanarak sanki misafirperverliğini göstermek için bir salıncak inşa etmişti. Çocukların oyun alanı olmuştu. Neşeyle çığlıklar atarak atcılık oynarlardı. Akşamları iş dönüşü evimizin bahçesinin kenarındaki bu yaşlı iğde ağaçının yanından geçer, gözlerim onun ihtişamıyla dallarının arasından gökyüzünün birleşmesini hayranlıkla izlerken iğde kokusunu nefesimle içime çekerdim. Günün tüm yorgunluğunu üzerimden alırken ona şükranlarımı sunardım. Bir sabah kuşlar artık şarkılarını söylemez oldu. Nefesimle içime çektiğim o kokuyu duyamaz oldum. Kulaklarımda korkunç sesler... Telaşla yatağımdan fırladım ve bahçeye koştum ama çok geçti artık... O güzelim dallar yerlerde bir ölüydü. İnsafsız eller görüntüyü kapatıyor diye kökleri toprağa sımsıkı sarılı olan koca gövdeyi baltalamıştı. Bana yaşamı getiren sevgili iğde ağaçımın yere yıkılışıyla yıkılmıştım sanki ve gözlerimden akan yaşlara anlam veremeyen katiller şaşkın bakıyorlardı.