İmkânsızların mutsuzlukların sevgilisi

Sensizlikle uzakta yaşamaktan usanan gönlüm diyor ki bazen, bırak sana koşmayan nazlı yârin peşinden koşmayı, hayallerinin peşinde koşmayı bırak, hayallerin yolda bir gerçekleşmemiş hayal olarak kalsın. Ne kara gözlerini nede misler kokan tenini saçlarını düşün diyor, ama gel gör ki yüreğim perişan kan damlar iken, sen sen diye feryat ederken unutamıyorum ve hala peşinden koşuyorum, ama sana ulaşamıyorum! Sanki sen başka dünyaların insanısın, seninle ıslanan kirpiklerimden sen akıyor, ama sen görmüyorsun belki de gönlümün sesini dinleyerek senden vaz geçmeliyim, belki o zaman sen peşimden koşar gelirsin, ama senin de peşimden koşarak benim gibi hasret acısı ile yanmana kavrulmana gönlüm razı değil…

Şu an karşımda sen varsın sana bakıyorum diye oturuyorum gecenin sessizliğinde, sabah ne zaman olur bilmiyorum sen karşımda var isen zaten sabahtır her dem her vakit, ama sancılar ile kıvranınca ayıkıyorum ve karşımda sen değil hayalin varmış anlıyorum o zaman. Sığamıyorum bu dünyaya, sabahlarıma sensizliğinin yüreğimde bir hançer gibi saplanıyor yüreğimde hasretinin çizikleri kesikleri ile paramparça iken, tüm mahalle feryadımı duyuyor bir tek sen duymuyorsun…

Anladım seninle aşkın baharlarını yaşamak imkânsız, seninle gülümseyerek yaşamak imkânsız! Seninle nisan yağmurlarında el ele yürümek gözlerinin içine bakarak gülümsemekte imkânsız, sen imkânsızların mutsuzlukların sevgilisi olmak için varsın galiba bu da bana uymaz, hatta çok bol gelir bana… Bu nedenle unutuyorum seni siliyorum seni yüreğimde ömrümde haydi sana kendi yolunda mutsuzlukların kollarında bol şansızlıklar…

Mehmet Aluç