İnanmaya ihtiyacım var...

İnanmaya olan ihtiyacım arttı bu gece... O kadar çok yitirmişiz ki güvenimizi, hiçbir şeye dilediğimiz gibi sevinemez olmuşuz. Ne dostluklara açıyoruz kucağımızı rahatça, ne de aşklara...

Üzülmek, kırılmak farzmış gibi herşeye çabucak üzülür olmuşuz. Bir aşk gelince yok, demişiz. Olmaz... Benimle ilgilenmiyorla başlayan negatiflik serüvenimiz durmaksızın devam etmiş. İlgilendiğini farketmemizse daha ürkütücü olmuş bizim için. Yok, sevgi için değil gelişi... Tenimi istiyor sadece, demişiz. O evreyi geçebilirsek eğer aşkın ayak seslerinden korkmuşuz bu kez... Aşka hazır değilim, aşk kötüdür, nasılsa bitecek, o da terk edip gidecek beni... Sevilmeye korkar olmuş, sevmeyi ölümcül bir hastalık olarak görmüşüz.

Niye korkuttular bizi böyle, kimdi bu hale gelmemize sebep? Özledim çocukluk anılarımdan ibaret olan şeyleri... Dosttuk biz, can dostlar hem de... Aşıktık biz, korkusuzca, delice...

Dostluklarımı geri istiyorum ben... Her an birşey yaparım diye benden korkmayan dostlarımı, gözüm kapalı güvenebileceğim dostlarımı istiyorum. Çıkarsız, umarsız, sadece sevgiye dayanan...

Aşkı istiyorum ben... Aşık olmak istiyorum. Platonik değil ama, onu herkes yapabiliyor. Ben gerçekten aşık olmak istiyorum. Doyasıya sevmek, sevilmek... Kollarımda huzur bulan, bakışlarında kaybolduğum bir aşık istiyorum.

Güvenmek istiyorum ben... Artık insanlara güvenmek, inanmak istiyorum. O değerleri geri istiyorum. Gece olunca ardından bakakalıp çok uzaklarda bir yerlerde unuttuğumuzu gördüğümüz o sevgileri geri istiyorum ben. İnanmak istiyorum artık, inanmaya çok ihtiyacım var...