Indila

" Ayın ikisinde iyi bir konser var, gelebilirseniz davetiyelerinizi kargoya vereceğim" diye bir Facebook mesaji geldi. Mesaj "Birinci sigarası"nı lise yıllarında bölüştüğüm kadim dostum, yoldaşım Mehmet Emin Sert'ten geliyordu. Kimin konseri, nerede, saat kaçta demeden "olur" diye cevap verdim.

İnsan kafalarının kamerelar önünde kesildiği, ruhunu bok götüren bir dünyada belki bir nefes alırım umuduyla " olur" dedim. Kırk yıldır müzikle uğraşan (Yeni Dünya Müzik) bu dostum; iyi konser diyorsa, gitmeliydik.

Davetiyeler kargodan çıka geldi. Başka kentlerde yaşayan insalarımız içim söylüyorum: konser istanbul'da, davetiyeyi gönderen İstanbul'da ve ben İstanbul'da yaşıyorum.

Konser saatine yetişemediysek de, Indıla'nın sahneye çıkacağı saattte Su Ada, bildiğimiz Galatasaray Adası' na vardık. "vardık" çoğul olur, iki kişiyiz; sevgilim ve ben (Aynur'un eşim olması sevgilim olmasına engel değildir.)

Indıla, minyon tipli, insanın göğsüne bastırıp sevebileceği türden biri. Sırtında Türk bayrağıyla sahneye çıktı; biz onu, Garniere Dansing şarkısıyla zaten biliyormuşuz. Salon akustiği ve ses tesisatının bütün garabetine rağmen güzeldi. Indıla'yı dinlerken üç çıkarımda bulundum:

1- Romantizm ve insani değerlerin yeniden geri döndüğünü, insandan ümidi kesmek için yeterli neden olmadığını.

2- Müziğin asla görsellik olmadığını; kıçı, göğsü dağıtmanın müzikle ilgisi olmadığını.

3- INDILA, götüyle şöhret yapmış bütün şırfıntıları hayatımızdan "GAGA" layarak temizleyecek.

Bu yazdıklarım doğru mu, bilmiyorum. Diyelim ki, böyle olmasını istediğim için yazdım.