İnsan aklını sulayan adam

Varsın seyretsin kilometrelerce uzaktan
Hapsetsin yüreğimi yıldızlar.
Varsın utandırsın dilimden düşen sözler,
Kara çarşaf gibi gerilsin çehreme bulutlar,
Sonu yok ki zincirlerin, engellerin...

İnce bir sızıyla iz bırakıp geçecekse nehir,
Dokunsun anılarıma, bölsün kalbimi ikiye.
Islatsın kaçışların şaşkınlığındaki yüreğimi,
Ve eğsin başımı rüzgarın elindeki otlar gibi.
Susuz kalmaz ki karanlık kıyılarda çiçekler! ...

Yanmasın umutlarım, boyansa da kızıla tacım.
Erimesin aç gözlü tutkuların elinde zamanım;
Sorgulansa da kardan soğuk küllerim,
En sert kışlarda bile yeşil kalsın dallarım!

Uzatıyorum titreyen ellerimi,
Tak zincirlerini yıkılan umutlarıma;
Dene gücümü, ver günahlarını sevabıma
Yeter ki, dokunma sensizlikten açılan yarama.
Bilirsin ağlamaz bulutsuz gökyüzü
Açmadıysa toprakta çiçek.

Yüreğimden göç sesleri alıyorum
Döküyorum derdimi şiirlere şimdi,
Bırakırken gecemi sis bulutuna emanet,
Gidiyorum anıların örttüğü yalnızlığa.

Deniz çalkantılı, duygular derbeder;
Titrek mum alevinde öznesiz aşklar
Ve ihanet tarlasında oynaşan sevgiyle nefret.
Yüzlere çarpılan iki kollu aşk kapısı
Ve umutsuzluğun demir pençeleri...

Ben,
Düşler ülkesinde yolunu yitirmiş bir kadın
Sen,
İnsan aklını sulayan adam! ...

Rukiye Çelik
06.10.2008