İnsan çok dayanıklı bir varlık

Son günlerde bunu daha iyi anladım. Kendi dayanma gücümün ise öyle bir farkına vardım ki, inanılır gibi değil.  

Hayatta en büyük acı nedir?

Ölüm?

Ayrılık?

İhanet?

Haksızlğa uğramışlık?

Aşk?

Herkesin ölüm acısı diyeceğinden eminim. Ben ise yaşayana göre değişir diyorum. Herhangi bir yakınının ölüm acısını tatmamış olanlar o an yaşadıkları acının en büyük olduğunu düşünürler. Ayrılık onlar için o dayanılması zor bir acıdır mesela. Yahut karşılıksız bir aşk acısı çekiyorlardır ve gözlerinin önünde cereyan eden olaylara dayanmak zorundadırlar. En büyük haksızlığa uğradıklarını düşünüyorlardır.

Ne şekilde olursa olsun, acı acıdır ve yüreği yaralar. Onarılması imkansız hasarlar yaratır. İçeride, derinlerde bir yara kanar durur. Zamanı vardır elbet, geçecektir, ama delip de geçecektir. Bunun başka çıkar yolu yoktur. Delecek, dağlayacak, ham ruhunuzu olgunlaştıracaktır. 

İster yerle yeksan olun, ister hayata küsün, ister en derin depresyona girin yaşamak için kanayan o yarayı durdurmanız gerekecektir. 

Yaşamak istiyorsanız eğer, o kadar fazla sebebiniz vardır ki. Çocuğunuz, işiniz, anneniz babanız, onlar varken hayata neden küsesiniz ki?

Değmiyor hayat hiç bir üzüntüye. Kısacık yaşamımızda değmeyecek insanlar için üzülmek kendimize yaptığımız en büyük haksızlık.

İnsan kendini sevmeli önce, kendi için yaşamalı, mutlu olmanın yollarını bulmalı. Kendine faydası olmazsa yakınlarına hiç faydası olamaz.

İnsan gerçekten çok dayanıklı bir varlık...