İnsan daha insandı, insanlaşmadan önce

İşgal edilmiş bir ülkenin
Camkırığı düşleriyiz.
Yıl(dız)lar düşüp parçalanır
Deniz yosmasının oynaşan koynunda.

Kandır, kandıramazsınız, kandır.
Biliyoruz binyıllar süren bu kanamalar.
Şahdamarı kesik hayatlarımızın.
Ölüme ramak kala soluklanan sol(u) yandır.

Karagöz, gözükara oğullar verdik
Ser verip, sır vermeyen dağların yangınına.
Kentler; ki sırları bozulmuş aynalardı.
Bulvarlarında hala açlığın
Ve kan emiciliğe yenik düşen emeğin
Solgun resimleri kaldı.

Hey kardelenlere zehir kusanlar!
Siz arılar kadar
Kadrini bilirmisiniz ki baharların?
Masum bir bekleyiş uyur daha
Sabrında ak sütlü anaların.
Ve biz bir dervişin badesinden süzülen
Zamanın bilge derinliğine inebilen.

Şimdi sevmek zamanı.
Şimdi hayvan olmanın.
İnsan daha insandı belki,
İnsanlaşmadan önce...
O; ki bunu keşfettik , biliyoruz,
Ruhuna inebilmek için kana banıyoruz ilkelliğin...