İnsanım ben

İnsan hayatı boyunca kaç kere hata yapar? Her hangi bir konuda, her hangi bir
hata. Ama hata işte. Hani yapılınca "Ben bunu neden yaptım?" dedirten, birini
kırdıysa "Özür dilerim" dedirten, bazen geri dönüşü imkansız laflar ettiren ve
bazende ömür boyu unutulmayan hatalar.

Bir insan için yapılabilecek en büyük hata nedir?

Baktığımda etrafıma karılarını aldatan kocalar, ailelerini üzen çocuklar, kocalarını
sevmeyen kadınlar var. Peki bunlar neden bile bile hatalara devam ediyorlar?
Neden bir erkek aldatacak kadar uzaklaştığı bir kadınla hala ısrarla aynı
soyadı paylaşıyor? Neden bir kadın istemediği bir adamla belkide iğrenerek
yaşamaya devam ediyor? Neden anne-babalar ne kadar terbiyesiz olsalarda
çocuklarını atamıyor, silemiyor?

Çünkü hayatta yapılabilecek en büyük hatayı yapıyorlar da ondan!!!
SEVİYORLAR...

İşte hayatta yapılabilecek en büyük, en geri dönüşümsüz, en özür kabul
etmeyen, en bir ömür kıvrandıran hata bu; birini sevmek ama sadece sevmek.
Ne olduğunu, kim olduğunu, ne iş yaptığını, nereli olduğunu, nerede yaşadığını
umursamadan sadece sevmek. Bir de bu içine sığmayan, hep çıkmak isteyen
duyguyu anlatmaya başlıyorsan işte bittin, dönüşü yok artık.
Dinler seni karşındaki, hatta oda sevdiğini anlatır sana kendi çapında, "Sen
benimsin" der sonra, bakarki sen onu pamuklara sarıp, saklıyorsun; öpmeye,
tutmaya kıyamıyorsun kendini birşey sanmaya başlar. Sen ona deli gibi haykırırken sevgini o bıyıkaltı, sinsi gülüşüyle kendini bulunmayan hintkumaşı sanmaya başlar. Anlarsın sen bunu ama dersin "Yakışıyor benim aşkıma, o benim bulunmaz hintkumaşım zaten". Fakat sonunu göremediğin yolda koşmamalısın. Bunu anladığında iş işten geçmiştir artık. Sen kalmışsındır yalnız ve avucun, kalbin tıkabasa dolu sevginle ama tek, hep tek, sadece sen...

Hayat bu işte, bir kadını bir erkeğin uğruna deli divane edip kendine bile
kapattıran, kör eden sevgiyi veren hayat. Ve yine bu aynı hayat, bir erkeğe onu seven kadını bir çırpıda unutturan, yok saydıran sevgisizliği veren hayat.
Yok artık öyle erkekçe verilen sözlerin tutulması. "Ne sözü, ben sana söz mü verdim?" zamanı şimdi. Yalandan kim ölmüş zamanı, ben sevgiye inanmam zamanı. Seveni anlamama, ona gurursuz deme zamanı şimdi.
Böylelerinin rahatca, utanma bilmeden ve ne garip ki hep kazandıklarını sanarak
yaşandıkları zaman şimdi.

Benim içinse sevdiğini ne olursa olsun sevme, ona sadık kalma, unutmama, tek bir
dakikayla bir ömür yaşama zamanı hiç geçmiyor, geçmeyecek.
İnsanım ben çünkü; sevgiye saygı duyan bir insan...