İRTİCALEN

-sorularını kuşanan kırılmalar çekilmiş ortasına zamanın-

sözlerinden tufan kopacak hazırlasın /Nuh nebi gemisini
oğullarımız binmese de gemiye bir güvencin dönecektir
dönecektir elbet gagasından zeytinle…
kızıl bir doruktur geminin oturduğu zirve

patlar öfkesinden desise
erirtir insanlığı toprağı zaman
kuş(ku)lar üşüşür yitik öykülere ıslığı rüzgâr, bahar görmemiş eğrelti otlarından döşenmiş sessizliğin döşeğine düşen günce
ne çok yazıldı ufalanırken toprak

iç ses(siz) haykırırken ve bal bulaşsın istedik ama
vebal aldık akan her gözyaşından geminin çürürken teni
her gölge sinerken şiirlerin gövdesine imge imge
ne çok sustuk/susturulduk

sütlerin paydaşlarından ihanet sızmamışken daha
uçlarını ısırmamışken göğsün satılmamışken toprak
yaprak yaprak sarmamışken ahidler

doru atların toynakları vururken dört nala
kargı ucunda sallanırken haritalarımız
sınırına düşen taşlara yazılıyordu şiirler
ve göverirken gök, yağarken ebri nisan
kaçıncı seferden dönüyordu
kırık oklarına kan değen cengaverlerle titrerken Altaylar

zaman ok’u vururken yürek kadranını on ikiden
döngüsüne takılmış gidiyoruz heyhat
Kaf dağlarının kırılırken billur kaseleri
kırılmaları devşiriyoruz
Tufan ve Cenk sonrası
ihanet oğulların yarası

ey sözlerin gizcisi yazıtların ortasına düşürdüğün
sözlerini hasat ediyorken son cemrede
burçlarına asarken en ulu sözlerini
dikiliyor zamanın şiiri bayrak bayrak

pelerin ardına saklanan sanrı bakışlar
kemirgenlere havale ederken şüphe çiçeklerini
toprağın mihrabına yüzler çevrilsin
tastamam


15:40 / yahya incik / makam-ı irticalen