Işıkları yakın!

İlkokula başladığım yıldı, bir sabah annem okula gitmek için beni uyandırdı.

-“Hadi geç kalacaksın okula, kalksana!”dedi

Baktım her yer karanlık,

-“Anne hava daha aydınlanmamış bile, bu karanlıkta mı okula gideceğim?” dedim şaşkınca ve birazda uyku sersemi

-“Yoo dedi annem ne karanlığı, aslında şaşıyorum sana bu gün ışığına da uyumak için karanlık diyebiliyorsun.”

-Gün ışığı mı?

…korktum panikledim, karınlık değil mi? diye sordum şaşkınca…

Annem de panikledi

- “evet, aydınlık… Yoksa görmüyor musun?”

-“görmüyorum anne! Seni görmüyorum… Ne oldu bana?”

Evde nasıl bir gümbürtü koptu anlatamam, ayak seslerini duyuyorum, konuşmalar duyuyorum kimin sesi kime ait karıştırıyorum… Öylece dona kalmış durumu anlamdırmaya çalışıyorum.

Annem üstüme birşeyler giydiriyor, göremiyorum.

Hemen doktora gittik tabi ki!

Doktordan doktora, hastaneden hastaneye gidiyoruz,

… Yok! Işık yok(!)

…’çaresi yok’ diyorlar korkuyorum…

Sesler duyuyorum, bütün sesler birbirine karışıyor… Ben bir girdabın içindeyim hangi yöne gideceğim kiminle konuşuyorum bilmeden sorular soruluyor yanıtlıyorum.

Eve dönüyoruz tekrar koltuğa oturuyorum, tabi yine yardımla omuzlarım çökük şoktayım!

‘Çok korkuyorum anneciğim ışıkları yakın!’