İsmail Cem' i tanımıştım...

1988 yılının Eylül ayıydı. İstanbul Beyazıt'ta eski Güneş Gazetesi'nde rahmetli Altan Aşar'la beraber çalışıyorduk. Ben o zamanlar 22 yaşında genç bir gazeteciydim. Altan Aşar'ın Arka Pencere köşesinde kısa espriler yazmaktaydım. Ama kalbim kitap yazmakta, sinemayla uğraşmaktaydı.

İsmail Cem ile aynı kattaydık. Bizim katın en arka kısmında küçük bir odası vardı İsmail Cem'in. Karikatürist Kamil Çakmak ile odaları yan yanaydı. İsmail Cem hemen her sabah bizim odamıza gelir, benden Altan Aşar'ın günlük gazetelerini isterdi. Gazeteleri alır, okur ve bize iade ederdi.

Zaman zaman da odamıza gelir bizimle ülke meseleleri üzerine sohbetler ederdi. İsmail Cem o zamanlar gazetede dizi yazılar hazırlar ve köşe yazıları yazardı. Araştırmalar yapardı.

Tam bir aydın ve kelimenin tam anlamıyla bir İstanbul beyefendisiydi. Yaklaşık bir yılı aşan bir süre aynı katta çalıştık. Bir gün olsun sinirlendiğini, herhangi bir insana olumsuz bir davranışını görmedim. İnanılmaz mütevazi, olgun ve çağdaş bir insandı İsmail Cem. Tüm hayatı kitaplar ve Türkiye idi. Bir de elbette daktilosu. O zamanlar bilgisayar yoktu.

İsmail Cem benim tanıdığım günlerde bir gazetenin bir katının en arka kısmında kitaplarla dolu küçücük bir odanın içinde Türkiye için fikirler üretiyordu. Aradan yıllar geçti ve kader onu Dışişleri Bakanlığı'na kadar taşıdı. O İsmail Cem, Dışişleri Bakanlığı gibi çok önemli bir görevle Türkiye'ye hizmet etme imkanı buldu. Kendi kişiliğindeki olgunluğu, aydınlığı, barış ve demokrasi arayışını Türkiye'nin dış politikalarına taşıdı.

Devlet adamı, halk adamı ama en önemlisi düşünce adamı İsmail Cem'e nur içinde yatsın diyorum.