İstanbul özlemi

İstanbul'un özlemini duyar yüreğinde, İstiklal caddesinde yürüyen iki kardeş. Dükkanların ortasında bu yolda kimler hangi zamanlarda yürümemiş ki, zengini, fakiri, yaşlısı, genci. Bu sokak başkadır, tam ortasında geçen vakitlerin. İstanbul'u gelip de görenlerin en baş listesinde yer alan caddede hafta sonu artan bir kalabalık, kimisi caddeyi arşınlıyor, kimisi lışveriş yapmakta.

Arka sokaklarında, yan sokaklarında barların, kafelerin bu caddeyi ilk gördüğüm günden beri büyük etkisi var bende. Heybetli ve eski apartmanların altındaki dükkanlar, pasajlar, kafanızı kaldırınca eski aprtmanların bakımsız halleri çarpar gözlerimize. bakışlarımızı kaldırıma çevirince gelen geçene takılırsınız, yabancı ve yerlisiyle çeşit çeşit insanımızla. Demirbaşları vardır elbette ki bu caddenin, fındıklı çukulata yapan büfe, İnci pastanesinin profiterolü, çiçek pasajının ambiansı, Kilisesi, Galatasaray lisesi.

Yanıtlanmayan bir telefon çalmakta, gülmeyen yüz ifadeleri. Daha çok tüketip, daha az gülerken, bu sokaktaki aşk bu sokağa aşk tükenmez. Kimin anısı yoktur bu kaldırımlarda, kimler geçerken bir duvara ilişmiş gençliğini düşünüp de Beyoğlunu geçirmemiştir aklından. Gece ürküp belki de gezemediğimiz bu kaldırımları başka yüzlere bırakırız saat saat. Günün her diliminde değişen yüzleri vardır, el ele tutuşan gönüllere ilham olmuş.