İyiliğe övgü!

Bu kadar sıradan bir konuda yazı yazılır mı demeyin!
Yazılır işte. Eskiden herkesin daha iyi, kibar, görgülü, saygılı olduğu dönemde olsa kıymetini bilmez, bahis etmezdik.

Geçen gün vapurda, inenlerden birisinin elindeki kitap dolu poşetlerden birisi dizime çarptı.
İnsanların kabalığını öyle kanıksamışız ki, kafamı kaldırıp bakmadım bile.
Ama önümden geçen kişi gitmedi, öylece bana bakıp durunca, kafamı kaldırdım; üniversite öğrencisine benzeyen bir genç adam, ısrarla özür diliyor!
Biz alışmışız insanların kabalığına, çarpmalarına, önümüze geçmelerine, yolumuzu kapamalarına. Şimdi bu genç adamın ısrarı, özürünü kabul etmeden gitmemesi beni şaşırttı doğrusu.

Halbuki doğru olan, hep yapılması gereken bu gencin davranışıydı. Sonra ben de ona gülümsedim, sorun yok! dedim, ancak öyle gitti!

Bunu yazmak, kayıt düşürmek gereğini duydum. Çünkü artık şehirli yaşamda, bu kadar olsun bile görgü çoktandır kalmamıştı! İnsanlar yabancılaşma yüzünden, şehirdeki yaşam zorlukları yüzünden, eğitimsizlik yüzünden temel beşeri ilişkileri yürütmek isteğinden mahrumdular.Onun için artık türüne rastlanmaz olan bu kibar insanları övmek gerekdi!