Johnny Hallyday için...

Kolay kolay bir oyuncu hakkında yazmam ama bu kez istisnayı bozuyorum.

Johnny Hallyday’in son dönem (son 5-7 yıl içindekileri diyelim) tüm filmlerini muhakkak seyredin.

Tuhaf bir portresi var:

Yaşlı bir adam. Yaşlı ve çirkin bir adam. Yaşlı ve çirkin adam ama çekici, hem de çok.

Neden?

Çok çok tuhaf bir yüz ifadesi var.

Öncelikle yaşamış birinin yüzü onunkisi. Deneyimden söz etmiyorum, acı çekmekten söz ediyorum. Dünya güzeli sevgilisi Sylvie Vartan’ın yandığını ve o güzelliği yitirdiğini görmekten bahsediyorum.

Gergin ama çok çok gergin. Dünyayla görülmemiş bir hesabı var ve bence sinemaya geri dönmesinin bir nedeni de o baki kalan hesap.

Aymaz ama bunun farkında değil. Aymazlığı maçoluk değil, Fransız aymazlığı. Bu Fransız aymazlığı, Gerard Depardieau’de de vardır, Danielle Autielle’de de... Bu, Jean Gabin’den gelen, çirkinliğin (Yılmaz Güney’in çirkinliğinin değil, gerçek çirkinliğin) para etmesinden ileri gelen tuhaf bir aymazlık geleneğidir.

İnanılmaz acımasız ki bu onun bilinmeyen yönlerinde epeyi edimi olduğunu çağrıştırıyor.

Ölmeye yakın. Bunu belki umursamaz durumda, belki aldıracak mecali kalmamış.

Doğal ve 50 yıldır doğal. Beatles yapmacıktı, Elvis Presley yapmacıktı ama Johnny Hallyday hep doğaldı.

İşte bu onu olgun bir kronik kriminal yapıyor. Belki (Frank Sinatra gibi) gerçek yaşamında da öyledir, belki öylelerden çok iyi rol kapmıştır.

Doğal bir oyunculuğu var.

O bezginlik, o yorgunluk, o doğrudanlık: O ölüm işte...

Bir insanın yüzünde ölüm bu denli açık seçik okunabilir mi?

Ne Marlon Brando’lar, ne Al Pacino’lar hep bunu aradı ama kısmet bir Yanki’nin değil, bir Fransız’ınmış.

O Fransız, Johnny Hallyday işte... Ölür ayak daima bis bis bis...

Dipnot: Bu metni yazarken, nedense çok yakında onun ölüm haberini alacağımı düşündüm.

(12 Aralık 2010)