Kader mi?

Merhabalar...

Sizlerle bu gün televizyonda izlediğim bir programdan söz etmek istiyorum. Programın adı Nasıl Yani, sunucuları Beyazıt Öztürk ve Güven bey, programın konusu Cezaevindeki Kadın hükümlülerin sorunları.

Programda eski mankenlerden Tuğba Özay da kader mahkumu olarak konuk gelmiş, Beyazıt sordu, onlar cevap verdi. Program çok fazla duygusal geçti, cidden izlerken gözlerim doldu, hatta bir ara Beyaz bey bile ağladı.

Kadın mahkumlardan bir tanesi oradaki sorunlarını anlatırken, cezaevi müdürünün kendilerine çok yardımcı olduğundan bahsetti ve teşekkürlerini dile getirdi, başka bir bayan kendileri ile ilgilenen psikolog beyden söz etti ve kendilerine çok yardımcı olduğunu belirttiler, aslında sorunları çok vardı da, galiba aileleri de izliyor diye biraz iyi giden şeylerden bahsetmeyi olumlu yönlerini kullanmayı tercih ettiler gibi geldi bana.

Bir ara Tuğba Özaya'a söz hakkı verildi, oda cezaevinde nasıl hanımağa seçildiğini gülümseyerek anlatmaya çalıştı. Çok güzel anlamlı özgürlüğünü özleyen bir şiir yazmış onu okudu ve herkez bir anda çok duygusallaştı, herkesin gözleri doldu. Beyaz bey sordu, Tuğba Özay a en çok neyi özledin ve çıkınca ilk ne yapacaksın diye. Tuğba Özay, anne ve babasını çok özlediğini tüm duygusallığı ile dile getirdi, ve dışarı ilk çıktığı anda, özgürlüğü ifade eden beyaz bir güvercin uçurmayı çok istediğini belirtti gülümseyerek ve umuduna inanarak.

Başka bir görme özürlü bayan mahkumu konuşturdular, oda müdür ve psikoloğuna teşekkür etti ve kendilerine dinlenebilen kitap getirdiklerini, çok yardımcı olduklarını ifade etti ve teşekkürlerini belirtti.

Psikolog olan bey de söz aldı bir ara ve kader mahkumlarına çok yardımcı olduğunu onların morallerinin düzelmesi için hep beraber orada doğum günlerini kutladıklarını ve dışarıdan pasta bile alıp kestiklerini yediklerini, gülümseyerek anlattı.

Bazı mahkumlar simit, boyoz istiyorlarmış onları dışarıdan alarak memnun ettiklerini anlattı. Bunları dinlerken çok hoşuma gitti çünkü, en azından biraz da olsun orada mutlu olmayı, mutlu nefes almayı başarabiliyorlardı ne güzel.

Beni en çok etkileyen bölümü ise şu oldu. Kader mahkumlarının hepsi dışarıdan gelen mektuplara çok seviniyorlardı. Bizler dışarıdaki insanlar mektupları neredeyse unutmuş durumdayken, onların sadece mektuplarla haberleşebilmeleri beni çok fazla duygulandırdı ve çok fazla göz yaşı döktürdü. Dışarıda bayramlaşmak, hatır sormak, konuşmk için bizler cep telefonu kullanırken onlar hala mektubun önemini kavramış ve onlarla avunmaya çalışıyorlardı.

Çok üzüldüm, özgürlüğümün bir kez daha farkına vardım, özgürlüğümün bir kez daha tadına vardım ve ALLAHIMA şükür ettim, ALLAH kimseyi o durumlara düşürmesin ve kimseyi özgürlüğünden etmesin bunu istedim güzel ALLAHIMDAN.
Program bayan kader mahkumlarının ailelerine sevgi ile söylemleri, istekleri ve selamlarıyla bitti.

Harika bir programdı, Beyaz beye ve Güven beye çok teşekkürler, konu çok güzeldi, ellerinize ve yüreklerinize sağlık ikinizinde.

Sonuç olarak özgürlüğünüzü sakın kısıtlamayın sonuna kadar kıymetini bilin ve kullanın..

Sevgiler...