Kaderin Olmayı İsterdim

ışığın olmak isterdim
giyinip güneşi sokulup başucuna
dalmak için düş bahçelerine…
boşuna kilitlemesen kapıları üstüme keşke
yaralarım çoktan kabuk bağladı
acımıyor hiç bir yanım sen kadar
merhemim olabilseydin isterdim

sen bilmemezlikten gel hala bendeki seni
selamlayalı çok oldu ben eylül yüzlü nedimeyi
bir mavi yalnızlıkta boğulurken düşlerim
sen fütursuzca yarala içimdeki çiçekleri
geceyi yıldız yıldız gözlerine sererimde
aksinde bendeki seni gör
bir de uzattıkça boş kalan ellerimi…
tutsan ellerimi isterdim

kaderin olmayı isterdim,
yanıbaşında karanlığının nöbetini tutan...
yüzüne sürünmek bir çiğ yumuşaklığınca,
sokulabildiğim kadar yanaşmak ani ürperişlerinin,
başa dönülmez kör noktalarına...

bir gecenin ertesine uyanırken her sabah
suretin, çehren ve kurşun kalemin,
bir ressam edasında resmini çizsem isterdim
ketum yangınımın külünü okşarken fal bakılası ellerin,
ellerimde yeniden filizlense
bir yaz uykusu rüyası görsem isterdim...

taş kestim beklemekten, anlasana
yarınsız eylüller üstündeyim
çek ellerini göğsümden artık,
çöz içindeki deliyi
serilsin gözlerin rengime,
erisin bu mavi karanlık
yüzüme düşsün alnında salınan kakül
saçların göğsüme değsin isterdim

sen saç etrafına yakamozları sahilden
ben usulca yerleşirim elbette gözlerine bir katreden
kimsesizliğim dolanınca çarşaf çarşaf ayaklarına
bana doğru yol alsa adımların
geldiğin yer olmak isterdim

yudumlasan ömrümün karanlığını
mavi mehtaplara uzasa yollarımız
gömmeden bir çukura düş zamanlarımızı
yorgun umutların peşinde koşarak
beraber yaşlansak isterdim

ah sevgilim..
çözsem yolların düğümünü
kırsam saatlerin zembereğini
dalgalarını yorsam kanatlarımda
uzanıp martı gibi hayal dünyana
denizin olmak isterdim derin bakışlarında…...

Faruk Civelek