Kadı İyas ve sarhoş

Sarhoşun biri Kadı İyas’ın huzuruna çıkarak sorar:

“ Hurma yesem zarar verir mi?”

“ Hayır.”

“Ekmek ile çörek otu yesem ne gerekir?”

“ Bir şey gerekmez.”

“ Biraz su içsem? “

“ İçebilirsin.”

“ Hurma şarabı bunların bir araya gelmesiyle oluşuyor. Peki, nasıl haram oluyor?”

Kadı İyas gülümsedi, yerden bir avuç toprak alarak adama sordu:

“ Sana bu toprağı atsam bir yerini acıtır mı?”

“ Hayır.”

“ Üzerine biraz su serpsem bir yerin kırılır mı?”

“ Hayır.”

“ Su ve topraktan bir kerpiç yapsam da güneşte kuruttuktan sonra başına vursam nasıl olur?”

“ Öldürür.”

“ İşte o da böyledir.”

Çok hoşuma gitti okuduğumda. Birçok mesaj var bana göre satır aralarında. Ben bağımlılık noktasına takıldım açıkçası. Ne güzel de ifade etmiş dengeyi. Her şeyin bir yeri ve zamanı vardır. Kullanılması da başta niyet, sonra masumiyet derken bir sürü etkeni içinde barındırır. Diğer uç ise saplantıya dönüşmesidir ki orası tam bir cehennem. Kısır döngü içinde yineler durursun kendi kendini. “ Bu sefer olacak!” inadıyla yaparsın bunu, çoğu zaman bilinçsizce. Bu yineleme bazen öyle sık olur ki bakarsın kopuvermiş zincirin halkaları. Sarsılırsın.

Yaşamıma giren biri paylaşmıştı bununla ilgili bir farkındalığını. Bir beyaz kâğıt üzerine iki nokta çizmişti ve kalemle bu iki nokta arasında gidip gelmişti bir süre. Yavaş yavaş kâğıdın parçalandığına birlikte tanık olmuştuk. Bana dönüp şöyle demişti; “ İşte, benim yaşamımda böyle aynı şeyleri yapa yapa sonunda yırtıldı.

Bağımlılık noktasında yaşanılan ne ise o kişinin cehennemi olur. Cehennem azabını paylaşan her insan bence, fiziksel olarak ölmeden önce birilerinin cehennem ateşini hafifletiyor. Tıpkı, anneannemin ateşimin düşmesi için alnıma koyduğu sirkeli havlular gibi. Bir başka şekilde ifade etmek istersem organ bağışı gibi. İster niceliksel ister niteliksel ölümümüz bir işe yarasın ki boşa yaşamış olmayalımderim. Ya sizce?