Kahramandım Ben...

Okuma serüvenim okumayı öğrendiğim yıllarda başlar benim... İlk kitabı kim aldı, kimden gördüm, kim yönlendirdi bilmiyorum... Kitap okunmayan bir evdi büyüdüğüm ev... Yoksulluk diz boyunu aşmış boğaz boyu... Kimse ekmeğe verilecek parayı kitaplara verme taraftarı değil... Bense bana verilen okul harçlıklarını biriktirip kitap alıyorum... Harçlık alamadığım ve para biriktiremediğim çoğu zaman kitapları olan arkadaşlarımdan ödünç alıyorum... Sonra bigün kütüphaneyi keşfettim ve kayıt oldum ordan kitap alıyorum... Ve sürekli okuyorum... Ananem okuma yazması olmayan bir kadındı... Anlam veremiyordu ve sürekli komşulara "nerden öğrendi bu kız bilmiyorum hafız olacak bu kadar okunmaz ki..." derdi... Bense her kitapla birlikte başka bir dünyada, başka bir macerada o kitabın kahramanı idim... Kitabın kapağını açıp içine daldığımda; olduğum zamandan, olduğum mekandan, olduğum yaşamdan, bulunduğum evden hatta oturduğum koltuktan çok uzaklarda o kitabın içindeki öyküde yaşardım... Her öyküde her kahramanla bişeyler öğrendim... Taaa o zamandan başladı aramızdaki özel ilişki... Kitaplarım ve ben... O günden beride hiç ihanet etmedik birbirimize... Ara sıra ihmal ettiğim olmuştur ama bilirim hep ne zaman dönsem ona beni öyküsüne kahraman yapmaya hazırdır...

Yıllardır kiracıyım... Ve her taşınmamda en çok koliyi kitaplarım oluşturmuştur... Ve her taşınmada istisnasız söylenirim "Yıllardır sırtında taşıyorsun bu kolileri yeter artık ver bu kitapları ver... Çoğunu okudun zaten bıkmadın taşımaya"... Sonra çocukluğumdan beri kurduğum bir cümle gelir yerleşir aklıma "Herşeyimi alabilirler... Herşeyimi... Beni kitaplarım ve kasetlerimle bir odaya koysunlar yeter... Başka bişey istemem..." Kıyamam... Gene taşırım...

Bigün okumayı çok istediğim yeni çıkmış bir kitabı almıştım... Akşamüzeri saatleriydi tekli koltuğuma kuruldum ve açtım kapağını kitap bittiğinde ne nerde olduğumun, ne günün, nede saatin farkında değildim... Kapağı kapattım sokağa çıktım ilk rastladığım insana "Garip gelecek biliyorum ama bugün günlerden ne ve saat kaç söyleyebilirmisiniz" dedim... Akşam geceye, gece sabaha dönmüş ve ertesi gün öğleye yakın saatlerdi...

Kitabı faydalı olduğunu düşündüğüm için, bişeyler öğrenmek için (ders kitapları hariç) okumadım... Boş zamanlarımda da okumadım... Keyif aldığım için okudum hep... Kitap okumaya zaman ayırdım... Özeldi bizim ilişkimiz ve özel zamanları hakediyordu....

Büyüdükten sonra anladım neler öğrendiğimi ve ne kadar faydalı olduğunu... Hayatım boyunca girdiğim binlerce (!) sınavda, sözel bölümlerinde hiç sıkıntı çekmedim, sayısal bilgi işiydi ama sözel öncelikle anlama işi... Okuduğumu algılamamın hızlı olduğunu ve herkeslerden önce sınavı terketmemin hatta çıkılamaz süresini elim yanağımda beklemenin okuduğum bu kitaplardan kaynaklandığını anladım... Herhangi bir yerde herhangi bir sohbette geçen bir kavramın, bir kelimenin, bir isminin hakkında en azından iki üç cümle kurabilecek kadar bilgim olduğunu ve bunun kitaplardan kaynaklı olduğunu anladım... Farklı yaşamlara ve farklı bakışaçılarına neden önyargısız yaklaşabildiğimi, empati duygumun bu kadar güçlü ve doğru çalışıyor olmasının farklı binlerce öyküde kahraman olmama borçlu olduğumu anladım... Kendi duruşumu, kendi bakışımı, fikirlerimi, düşüncelerimi, ahlak anlayışımı kısacası varlığımı oluşturan temel değerleri oralardan seçerek oluşturduğumu anladım... Kendimi bu kadar iyi ifade edebilmemin bu kadar doğru cümleler kurabilmemin kitaplardan kaynaklı olduğunu anladım...

Şimdi olduğum noktada ilkokulda kurduğum cümleyi tekrar ediyorum... "Herşeyimi alabilirler... Herşeyimi... Beni kitaplarım ve kasetlerimle bir odaya koysunlar yeter... Başka bişey istemem"...