Kalbi atmıyormuş gibi

her sabah
yüzbinlerce kalbi atan insan
kafasını yastıktan kaldırıyor ve
yaşamak istedikleri hayata,
ve
olmak istedileri yerlere
uzak
hem de çok uzak,
kimin icadı olduğu belirsiz,
renkleri soluk, tadı kaçık
suğumuş köpüksüz kahve gibi
kahverengi bir güne daha başlıyorlar.

her sabah kalbi atan
yüzbinlerce insan
sanki hiç çocuk olmamış da
istemedikleri yemeker yememiş
arkadaşlarını seçmemiş
bildiğini okumak nedir bilmemiş,
yani kısacası
başka bir yoldan hiç geçmemiş gibi
manayı kaybetmiş olarak uyanıyorlar

her sabah yüzbinlerce kalbi atan insan
aslında hiç kalpleri yokmuş gibi
uyanıp
saçlarını tarayıp
giyinip
çocuklarını yalandan öpüp
evden çıkıp
sittir olup gidiyorlar

K.