Kalbim....

Gururlu değil miydim ben ? 

Ne zamandan beri sana teslim oldum, beynimde kurguladım da gece yarısı bir telefonun ardından sabah koynunda ayılabildim..

Yenildim.

Nefret ettim, iğrendim kendimden, telaffuz edemedim, söyleyemedim hiçkimselere..

Ben değil miydim  her defasında " Bitti ! " dediğimde içimden, yanan yüreğimden " evet, bu sefer bitti " gerçekten kurtuldun diye ses çıkaran..

2,5 yıl aradan sonra kendimi bir bara atıp yalnızlığımla baş başa kalıp eve gitmeye yol tuttuğumda senin numaranı tuşlayıp , sabahta senin koynunda ayılan bendim! sadece Ben !!

O kadar utanç verici, o kadar sefil, rezil bir durumdu ki hissettiğim lal olmuştu dilim, bedenim ise hissiz....

Senin gözünde " ulaşılmaz, affetmez bi daha " diye büyüttüğün kadın tam iki buçuk yıl sonra sana yenilmişti.

Sen aynı değildin, ben değildim.. 

Ellerin tenimden içeri geçmiyor, şefkatin huzur vermiyordu artık bana.

Samimi değildim ve samimi değildin.

Kalıcılığını koruduğun tek bir taraf vardı hala içinde ölen biriydim.

Kangren olmuş, kestirip atılmış biriydim....

Hak etmiştim..

Senden sonra ne bir daha kendime gelebildim nede seni affedebildim.

Denedikçe yanıldım, denedikçe kanadım ve denedikce defalarca öldüm.

Yerden topladım her gece kalbimi, incinen gururumu, öfkemi, nefretimi.. 

Bu hale nasıl geldim, gülüşlerimi nereye bıraktım bilmiyorum.

Zifiri bir karanlığın içindeyim ve kapımı aralayacak kadar aydınlıklarım yok sanki.

Aynadaki yüzümden, aldığım nefesimden utanıyorum.. Sensiz geçen her dakikalarım da daha da boğuluyorum.

Gırtlağıma kadar senle doluyumda kimsenin gördüğü yok.